Deze middag had ik een afspraak bij mijn psycholoog. De vorige keer ben ik voor de eerste keer met een goed gevoel naar buiten gegaan, maar dit keer is het weer zoals anders. Terwijl ik na vorige keer had gehoopt dat er misschien iets verandert was.
Ik had hem vertelt over mijn intake en de leugens, maar hij tilde daar niet zo zwaar aan en vond dat ik niet zo streng voor mezelf moest zijn. Had hem ook gezegd dat ik nu bang ben om 'de perfecte patiënt' te gaan spelen, maar daar kwam geen reactie op. Misschien omdat hij niet geloofd dat ik dat zou kunnen? Ik heb het nochtans al gedaan, onder andere bij mijn psychiater de eerste keer dat ik bij haar ging.
Ik had hier echt schrik voor, dat hij het niet serieus zou opnemen. We hebben ook nog nooit over die mail gehad waarin ik mijn berichten van hier had geschreven en voor de eerste keer volledig eerlijk was.
Ik heb hem tijdens de sessie vandaag ook proberen te vertellen over een situatie met iemand van mijn werk, waar ik het echt wel moeilijk mee heb. Maar voelde me ook op dat vlak niet serieus genomen. Hij vond dat ik maar gewoon mijn excuses moest aanbieden en van een mug geen olifant moest maken. Ik voelde me door die opmerking weer volledig blokkeren en heb zelfs niet meer geprobeerd om het verder uit te leggen en waarom ik mij zo slecht voel bij die situatie.
Zo'n reacties laten voor mij alleen nog maar de ruimte om te liegen en om op een destructieve manier aandacht te vragen. Het liefst van al zou ik nu een mail naar hem willen sturen met daarin dat het echt slecht gaat, dat ik mezelf heb gekrast. Terwijl dit niet zo is. Ik voel me echt wel slecht nu, maar ik heb nog niet gekrast en ik ga het ook niet doen.
Ik weet dat ik, nu ik die dgt ga volgen, mijn psycholoog meer moet loslaten en eigenlijk gewoon ja, niets meer van hem mag verwachten. Maar dat is zo moeilijk, want ik blijf met die hoge, onrealistische verwachtingen zitten.
Ik weet niet meer in hoeverre ik nog moet openstaan voor die dgt. Wat gaat het veranderen? Niets!
reactie psycholoog
-
janneke
- Site Admin
- Berichten: 73
- Lid geworden op: 06-08-2012 13:18
Sterk van je dat je wel niet gekrast hebt. En als je heel vaak gelogen hebt, dan word het ook onduidelijk. En ik vraag me ook af hoe je voor de rest communiceert. Ik merk bij mezelf dat ik soms verbaal wel zeg hoe het zit, maar non-verbaal iets totaal anders uitstraal. Misschien heb jij daar ook last van? Dat je niet kan laten zien dat het ernstig is?
En zeker wel voor die dgt gaan: zie het als een nieuwe kans, en probeer vanaf het begin duidelijk te krijgen wat je probleem is en hoe je er aan wil werken, dan kunnen ze je ook het beste helpen. 't Kan echt wel! Succes!
En zeker wel voor die dgt gaan: zie het als een nieuwe kans, en probeer vanaf het begin duidelijk te krijgen wat je probleem is en hoe je er aan wil werken, dan kunnen ze je ook het beste helpen. 't Kan echt wel! Succes!
-
JustMe
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 08-04-2013 00:13
Mijn non-verbale taal is eigenlijk te sterk. Je ziet meteen als er iets is, maar ik kan het niet onder woorden brengen. Face to face krijg ik echt amper gezegd wat ik wil, wat er is. Het neerschrijven lukt een beetje, maar ook dan lukt het mij niet om alles te zeggen. In mijn hoofd zit duidelijk wat er is, kan ik het gesprek, de situatie, hoe ik mij voel perfect 'voorstellen'. Het is als een film dat ik al tien keer heb gezien. Maar eens ik wil uitdrukken wat er is, dan is het alsof de helft van die film verloren gaat. En krijg ik dus ook nooit duidelijk overgebracht wat er scheelt en blokkeer ik zo vaak omdat ik op onbegrip stuit. Ik denk dat dit komt omdat ik heel veel zo vanzelfsprekend vind, omdat heel veel dingen voor mij 'normaal en obeduidend' zijn. Snap je wat ik wil zeggen.
Wat die dgt betreft, het is gewoon mijn laatste oplossing. Mijn problemen worden groter en ernstiger met de jaren. De periodes waarin ik mij wel ok voel worden steeds korter en val steeds sneller in een diep zwart gat. Ik ervaar ook steeds meer problemen en voel me vaker vastlopen op zaken waar ik een twee, drie jaar geleden geen last van had.
Wat die dgt betreft, het is gewoon mijn laatste oplossing. Mijn problemen worden groter en ernstiger met de jaren. De periodes waarin ik mij wel ok voel worden steeds korter en val steeds sneller in een diep zwart gat. Ik ervaar ook steeds meer problemen en voel me vaker vastlopen op zaken waar ik een twee, drie jaar geleden geen last van had.
-
janneke
- Site Admin
- Berichten: 73
- Lid geworden op: 06-08-2012 13:18
-
JustMe
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 08-04-2013 00:13
Het ding is juist dat ik heel goed weet wat de voor en nadelen zijn. Ik weet heel goed wat ik niet meer wil en wat ik wel wil in mijn leven. Maar het willen is blijkbaar niet voldoende voor mij om het effectief aan te pakken. Ik val automatisch terug in oude patronen, elke keer opnieuw, zonder dat ik me daar bewust van ben. En in plaats van dat mijn hulpverleners dan even met mij praten en mij daar bewust van te maken laten ze het gewoon gebeuren. En ik weet dat ik die verantwoordelijkheid eigenlijk zelf moet opnemen, maar dat lukt mij net niet.
-
janneke
- Site Admin
- Berichten: 73
- Lid geworden op: 06-08-2012 13:18
Ik geloof graag dat je wil en dat het toch niet lukt. Maar misschien kan je eens rechtstreeks aan de hulpverleners vragen waarom ze je niet helpen. Is het omdat je niet overgebracht krijgt wat je nodig hebt? Of omdat ze denken dat je 't eigenlijk wel zelf kan, en dat je jezelf onderschat. Misschien geeft het je wel helderheid als je die vraag eens kan stellen?