Zoals ik al even vermelde in een ander topic, heb ik dus een eetstoornis.
Of toch op zijn minst een probleem. Want de laatste tijd weet ik niet zo goed meer of ik het wel een eetstoornis mag noemen.
7 jaar geleden heb ik anorexia gekregen. Dat ik dat had twijfel ik echt niet aan. Ik heb echt heel diep gezeten met een enorm lage bmi en serieuze angst voor eten. Waar ik over twijfel is of ik dit op een bepaald niveau bewust heb 'gekregen'. Ik weet nog goed dat toen ik jonger was ik, na het lezen van een boek waarin iemand anorexia krijgt, heel vaak heb gedacht, wat als ik dat nu ook eens heb, gaan mensen mij dan wel zien staan? Krijg ik dan wel aandacht? Op mijn 16 heb ik echt bewust op een bepaald moment ook veel minder beginnen eten en op korte tijd redelijk wat afgevallen. En mijn mama had mij daar toen wel over aangesproken. Maar op een bepaald moment ben ik gewoon terug beginnen eten. Dat was eigenlijk toen ik samen was met mijn ex. Enkele jaren later heb ik dus effectief anorexia gekregen. Ik was door op kot te gaan veel bijgekomen en nog steeds had ik, ondanks mijn voornemens dat het anders zou zijn vanaf dan, nog steeds geen vrienden op de universiteit. Ik wou afvallen, haatte mijn lichaam, walgde ervan dat mijn ex mij aanraakte, haatte seks. Ben toen op korte tijd veel afgevallen en ondanks de waarschuwingen van mijn ex dat ik toch wel echt te mager was aan het worden en ik anorexia kon krijgen, ben ik blijven voortdoen. Ik dacht dat ik nog steeds in controle was, maar dat was niet zo. Anorexia had mij in zijn macht.
Tijdens mijn eerste opname bleef ik vastklampen aan anorexia omdat ik zo aandacht kreeg (ook al was deze niet positief). Tot ze mij uiteindelijk hebben buiten gegooid. Dan ben ik wel terug beginnen eten en mijn gewicht gehaald. Maar ik bleef die nood hebben aan aandacht en liefde en heb na een tijd terug een therapeut opgezocht. Ik had/heb het nog steeds moeilijk met mijn lichaam e.d. dus ben ik naar daar gegaan met het verhaal dat ik boulimia had ontwikkeld. Nu mijn relatie met eten was nog steeds niet goed. Ik at onregelmatig en ongezond. Maar echt eetbuien, ik weet het niet.
Ook tijdens mijn laatste opname van bijna twee maand geleden heb ik mijn eetprobleem 'misbruikt'. Ik loog over eetbuien hebben, braken en laxeren. En om mijn leugens kracht bij te zetten hield ik soms een echte eetbui in het bijzijn van andere (tijdens eetmomenten). Toen daar uiteindelijk ook niet veel reactie meer op kwam ben ik maar weer (heb deze periodes wel meer) veel te weinig beginnen eten. Doordat ik afviel en ze zagen dat ik amper nog iets at kreeg ik wel weer die aandacht.
Nu weet ik dus niet of ik wel of niet een eetstoornis heb. Ok, mijn eten loopt niet goed zelfs als ik alleen ben. Ook nu eet ik heel onregelmatig en ongezond, laxeer ik soms en heb ik momenten dat ik overdreven veel ga sporten. Allemaal met het doel af te vallen. Maar ik vergroot alles precies als andere er bij zijn en als ik er over praat. Ik weet dus ook helemaal niet wat ik hier mee moet doen.
eetstoornis?
-
janneke
- Site Admin
- Berichten: 73
- Lid geworden op: 06-08-2012 13:18
Hey JustMe,
Ik herken me volledig in jouw beschrijving. Ook dat het als je alleen bent toch niet goed loopt. Dat doet me denken dat er toch echt iets aan de hand is met je eten ook. Want heb je niet ook dingen die enkel opspelen als er wel volk bij is?
Wat ik dan denk is dat je wel degelijk een eetprobleem hebt, eetstoornis is misschien wat overdreven, alhoewel.
Maar misschien is het ander probleem, met het aandacht vragen, wel zo vervelend aanwezig dat het gewoon niet lukt om op een deftige manier aan je eetprobleem te werken. Want immers, zolang je 't probleem hebt van overdrijven en niet eerlijk erover zijn is 't ook gewoon moeilijk om los te laten. Dus ik denk dat je 't beter kan zien als twee aparte symptomen waar je last van hebt.
Als je tegelijkertijd ook aan het eerlijk zijn werkt, denk ik dat je veel meer kan bereiken. Immers, stellen dat je helemaal geen eetprobleem hebt is misschien terug het ander uiterste he. Dat heb ik op een bepaald moment ook gedaan. En toen kon ik het ook van goed te eten, maar nu heb ik terug geen begeleiding meer voor het eten, en doe ik het terug slecht. En dat is dit keer eigenlijk echt niet om aandacht te trekken, want ik wou het er al liever niet meer over hebben. Ik denk dat ik ook gewoon zoveel last heb van het overdrijven enzovoort, dat het lastig is om er écht aan te werken. En niet te denken "nu eet is, want zo hoort het en dan zijn ze tevreden en dan kom ik goed over". Want dat is iets dat ik niet kan volhouden.
Zorg jij eigenlijk op andere vlakken, naast het eten wel goed voor jezelf? 't Is maar een hypothese he, maar ik denk soms dat aangezien ik zoveel aandacht vraag, ik vaak het idee heb dat ik niet in staat ben om voor mezelf te zorgen en dat iemand anders dat moet doen voor mij. En soms denk ik, dat ik doordat ik er zo van overtuigd ben dat ik niet voor mezelf kan zorgen, dat ook nooit heb tegoei geprobeerd, en het nu ook niet zo goed kan. Begrijp je wat ik bedoel?
Ik herken me volledig in jouw beschrijving. Ook dat het als je alleen bent toch niet goed loopt. Dat doet me denken dat er toch echt iets aan de hand is met je eten ook. Want heb je niet ook dingen die enkel opspelen als er wel volk bij is?
Wat ik dan denk is dat je wel degelijk een eetprobleem hebt, eetstoornis is misschien wat overdreven, alhoewel.
Maar misschien is het ander probleem, met het aandacht vragen, wel zo vervelend aanwezig dat het gewoon niet lukt om op een deftige manier aan je eetprobleem te werken. Want immers, zolang je 't probleem hebt van overdrijven en niet eerlijk erover zijn is 't ook gewoon moeilijk om los te laten. Dus ik denk dat je 't beter kan zien als twee aparte symptomen waar je last van hebt.
Als je tegelijkertijd ook aan het eerlijk zijn werkt, denk ik dat je veel meer kan bereiken. Immers, stellen dat je helemaal geen eetprobleem hebt is misschien terug het ander uiterste he. Dat heb ik op een bepaald moment ook gedaan. En toen kon ik het ook van goed te eten, maar nu heb ik terug geen begeleiding meer voor het eten, en doe ik het terug slecht. En dat is dit keer eigenlijk echt niet om aandacht te trekken, want ik wou het er al liever niet meer over hebben. Ik denk dat ik ook gewoon zoveel last heb van het overdrijven enzovoort, dat het lastig is om er écht aan te werken. En niet te denken "nu eet is, want zo hoort het en dan zijn ze tevreden en dan kom ik goed over". Want dat is iets dat ik niet kan volhouden.
Zorg jij eigenlijk op andere vlakken, naast het eten wel goed voor jezelf? 't Is maar een hypothese he, maar ik denk soms dat aangezien ik zoveel aandacht vraag, ik vaak het idee heb dat ik niet in staat ben om voor mezelf te zorgen en dat iemand anders dat moet doen voor mij. En soms denk ik, dat ik doordat ik er zo van overtuigd ben dat ik niet voor mezelf kan zorgen, dat ook nooit heb tegoei geprobeerd, en het nu ook niet zo goed kan. Begrijp je wat ik bedoel?
-
JustMe
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 08-04-2013 00:13
Ook op andere vlakken kan ik eigenlijk niet voor mezelf zorgen. Gewoon op tijd en stond een douche nemen, voldoende slapen,...
Het lukt me niet. Het vraagt gewoon te veel van mij. In mei moet ik terug gaan werken en dat gaat gewoon een ramp worden. Mijn dag en nachtritme is volledig omgekeerd voor de moment en het lukt mij niet om dit te veranderen.
Heb een beetje het gevoel dat ik met dit topic mezelf ervan wil overtuigen dat ik toch een eetstoornis heb. En dat ik dus ook weer een beetje aan het vergroten ben. Alhoewel wat ik geschreven heb, wel echt zo is. Het is echt zo'n chaos.
Het klopt wel wat je zegt over dat het andere probleem in de weg staat van het werken aan mijn eten. Mijn eerste 2 opnames waren telkens op een eetstoornisafdeling. En dat is telkens eigenlijk maar gewoon een oplapmiddel geweest voor korte tijd. Elke keer grijp ik er terug naar omdat ik weet dat het mij aandacht oplevert.
Straks moet ik naar mijn psychiater en ik weet helemaal niet meer wat ik daar nog moet gaan zeggen. Ik herken mezelf gewoon niet meer
Het lukt me niet. Het vraagt gewoon te veel van mij. In mei moet ik terug gaan werken en dat gaat gewoon een ramp worden. Mijn dag en nachtritme is volledig omgekeerd voor de moment en het lukt mij niet om dit te veranderen.
Heb een beetje het gevoel dat ik met dit topic mezelf ervan wil overtuigen dat ik toch een eetstoornis heb. En dat ik dus ook weer een beetje aan het vergroten ben. Alhoewel wat ik geschreven heb, wel echt zo is. Het is echt zo'n chaos.
Het klopt wel wat je zegt over dat het andere probleem in de weg staat van het werken aan mijn eten. Mijn eerste 2 opnames waren telkens op een eetstoornisafdeling. En dat is telkens eigenlijk maar gewoon een oplapmiddel geweest voor korte tijd. Elke keer grijp ik er terug naar omdat ik weet dat het mij aandacht oplevert.
Straks moet ik naar mijn psychiater en ik weet helemaal niet meer wat ik daar nog moet gaan zeggen. Ik herken mezelf gewoon niet meer
-
janneke
- Site Admin
- Berichten: 73
- Lid geworden op: 06-08-2012 13:18
Hey,
Herkenbaar wat je schrijft!
Maar ik denk dat je 't niet zo zwart-wit moet zien. Ik denk niet dat je je eetstoornis volledig uitvind, er is ook wel echt een probleem. Want waarom je het ook doet, gezond is het niet.
Hoe ging het bij je psychiater?
Als je 't gevoel hebt dat je 't niet uitgelegd krijgt kan je 't misschien eens opschrijven, of enkele prikjes van hier kopiëren, want ik vind dat je 't hier wel duidelijk uitlegt.
Herkenbaar wat je schrijft!
Maar ik denk dat je 't niet zo zwart-wit moet zien. Ik denk niet dat je je eetstoornis volledig uitvind, er is ook wel echt een probleem. Want waarom je het ook doet, gezond is het niet.
Hoe ging het bij je psychiater?
Als je 't gevoel hebt dat je 't niet uitgelegd krijgt kan je 't misschien eens opschrijven, of enkele prikjes van hier kopiëren, want ik vind dat je 't hier wel duidelijk uitlegt.
-
JustMe
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 08-04-2013 00:13
Gisteren dus die afspraak gehad bij psychiater. Begon al meteen slecht.
Een half uur vertraging en bleek dat ze zelfs het verslag van mijn opname niet had gekregen. Gelukkig had ik een kopie bij.
Na het lezen van het verslag stelde ze een paar vragen. Gewoon daardoor had ze al een idee wat er eigenlijk is met mij. Ze wou niet exact zeggen wat omdat ik vrijdag psychologische testen ga afleggen bij mijn psycholoog. Maar ze begon wel al direct over een nieuwe opname
Langs de ene kant ben ik blij dat zij wel een idee heeft van wat ik heb, terwijl andere, onder wie ook mijn psycholoog, mij het gevoel geven mij niet te begrijpen en zelfs niet serieus te nemen. Maar het meteen voorstellen van opname komt voor mij over als dat ze van mij vanaf wilt. Net zoals mijn psycholoog. En opname kan ik echt niet doen. Dan verlies ik mijn job. En heb een vast inkomen nodig. Heb een hypothecaire lening af te betalen.
Gisteren avond voelde ik gewoon dat ik in crisis ging gaan. Gelukkig had ik hier nog iets liggen om te kunnen slapen dus heb ik dat genomen.
Het gevoel is niet weg nu, maar zit niet meer zo hoog.
Een half uur vertraging en bleek dat ze zelfs het verslag van mijn opname niet had gekregen. Gelukkig had ik een kopie bij.
Na het lezen van het verslag stelde ze een paar vragen. Gewoon daardoor had ze al een idee wat er eigenlijk is met mij. Ze wou niet exact zeggen wat omdat ik vrijdag psychologische testen ga afleggen bij mijn psycholoog. Maar ze begon wel al direct over een nieuwe opname
Langs de ene kant ben ik blij dat zij wel een idee heeft van wat ik heb, terwijl andere, onder wie ook mijn psycholoog, mij het gevoel geven mij niet te begrijpen en zelfs niet serieus te nemen. Maar het meteen voorstellen van opname komt voor mij over als dat ze van mij vanaf wilt. Net zoals mijn psycholoog. En opname kan ik echt niet doen. Dan verlies ik mijn job. En heb een vast inkomen nodig. Heb een hypothecaire lening af te betalen.
Gisteren avond voelde ik gewoon dat ik in crisis ging gaan. Gelukkig had ik hier nog iets liggen om te kunnen slapen dus heb ik dat genomen.
Het gevoel is niet weg nu, maar zit niet meer zo hoog.
-
janneke
- Site Admin
- Berichten: 73
- Lid geworden op: 06-08-2012 13:18
Hey JustMe,
Ik denk dat het inderdaad ook wel beter is om niet voor je testen aflegt te weten wat ze exact denkt. Dat zou je testen wel eens kunnen beïnvloeden.
Ik kan me voorstellen dat het erg hard binnen komt dat ze meteen over een nieuwe opname spreekt. En ik snap de praktische kant echt wel. Anderzijds... het is echt niet onmogelijk. Als je nu een autoaccident had en je lag in het ziekenhuis kon je ook niet gaan werken. Dat wil misschien inderdaad zeggen dat het financieel heel lastig gaat worden. Maar in ziekenhuizen zijn meestal ook wel maatschappelijke assistenten, die je tips kunnen geven wat je dan het beste doet met je lening.
Want zo blijven verder doen is toch ook niet echt haalbaar? Je kan toch moeilijk elke keer als je voelt dat je in crisis gaat gaan iets nemen om te kunnen slapen? 't Is op zich geen ramp he, goed dat je geslapen hebt en het gevoel wat is gezakt. Maar ik denk wel dat je psychiater gelijk heeft.
En ik snap ook dat je 't gevoel hebt dat ze van je af wil. Maar dan zou ze denk ik niet zeggen dat je je moet laten opnemen. Dan zou ze zeggen dat je geen afspraken nodig hebt, dat je 't zelf wel kan. Ik vind dat je 't feit dat zij je opname aanraad toch serieus moet nemen. Daarmee zeg ik niet dat je 't moet doen he! Ik snap je argumenten tegen ook wel. Maar psychiaters zeggen echt niet zomaar dat je je moet laten opnemen, en ze kent je al een beetje.
Kan je 't niet zien als bezorgdheid? En inderdaad, ze neemt je probleem wel serieus!
En heb je zelf kunnen uitleggen wat volgens jou het probleem is geweest tijdens je vorige opname? Of waar volgens jou de kern van het probleem zit?
Ik denk dat het inderdaad ook wel beter is om niet voor je testen aflegt te weten wat ze exact denkt. Dat zou je testen wel eens kunnen beïnvloeden.
Ik kan me voorstellen dat het erg hard binnen komt dat ze meteen over een nieuwe opname spreekt. En ik snap de praktische kant echt wel. Anderzijds... het is echt niet onmogelijk. Als je nu een autoaccident had en je lag in het ziekenhuis kon je ook niet gaan werken. Dat wil misschien inderdaad zeggen dat het financieel heel lastig gaat worden. Maar in ziekenhuizen zijn meestal ook wel maatschappelijke assistenten, die je tips kunnen geven wat je dan het beste doet met je lening.
Want zo blijven verder doen is toch ook niet echt haalbaar? Je kan toch moeilijk elke keer als je voelt dat je in crisis gaat gaan iets nemen om te kunnen slapen? 't Is op zich geen ramp he, goed dat je geslapen hebt en het gevoel wat is gezakt. Maar ik denk wel dat je psychiater gelijk heeft.
En ik snap ook dat je 't gevoel hebt dat ze van je af wil. Maar dan zou ze denk ik niet zeggen dat je je moet laten opnemen. Dan zou ze zeggen dat je geen afspraken nodig hebt, dat je 't zelf wel kan. Ik vind dat je 't feit dat zij je opname aanraad toch serieus moet nemen. Daarmee zeg ik niet dat je 't moet doen he! Ik snap je argumenten tegen ook wel. Maar psychiaters zeggen echt niet zomaar dat je je moet laten opnemen, en ze kent je al een beetje.
Kan je 't niet zien als bezorgdheid? En inderdaad, ze neemt je probleem wel serieus!
En heb je zelf kunnen uitleggen wat volgens jou het probleem is geweest tijdens je vorige opname? Of waar volgens jou de kern van het probleem zit?
-
JustMe
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 08-04-2013 00:13
Hey,
Het is inderdaad beter dat ze mij dat niet zegt. Want ja ik zou die testen zodanig gaan invullen dat dat, afhankelijk van wat het is, er wel of niet uit komt.
Ik heb het moeilijk om te praten over situaties en emoties die gepasseerd zijn. Af en toe komt er iets in flarden uit, maar dan voelt het niet van mij. Daarmee dat therapie bij mij heel moeizaam verloopt en er is daar totaal geen begrip voor.
Heb bij haar wel kunnen antwoorden op vragen en uiteindelijk is er ook een klein stukje van de opname uit mezelf gekomen. De kern is vooral dat ik mij niet begrepen voel. Zij zei iets over dat ik in verschillende stadia kan zitten en dat therapeuten mij elke keer op een andere manier zouden moeten benaderen afhankelijk van welk stadia. Maar therapeuten weten dat niet op voorhand en ik kan het zelf niet aangeven. Maar als ze mij op de 'verkeerde' manier aanspreken ofzo dan blokkeer ik en ga vaak in crisis. De opname dat ze aanraad zou mij helpen om die stadia te herkennen en benoemen.
Deze ochtend had ik afspraak bij mijn psycholoog. Ik ging naar daar met de verwachting dat ik die testen ging doen. Niet dus. Als mijn psychiater gisteren niet had gebeld met hem daarover had hij er waarschijnlijk zelfs niets over gezegd. Daardoor en door dingen die hij zei en niet zei ben ik geblokkeerd en na een half uur stond ik dus terug buiten. Binnen twee weken kan ik pas die testen doen en nadien moet ik nog eens drie weken wachten op de uitslag. Heb mijn psycholoog een sms gestuurd dat ik na het afnemen van die testen niet meer bij hem in therapie kan/wil gaan. Het haalt mij elke keer weer neer. Ben daar buiten gekomen en ben meteen een eetbui gaan doen Is echt zo belachelijk want ik weet ook wel dat hij dat niet ziet. Thuis nadien nog een mail naar hem gestuurd met hoe ik mij voel nu. Maar krijg geen reactie. Had het wel kunnen weten. Ik ben gewoon een onbeduidend nummertje voor hem.
Het is inderdaad beter dat ze mij dat niet zegt. Want ja ik zou die testen zodanig gaan invullen dat dat, afhankelijk van wat het is, er wel of niet uit komt.
Ik heb het moeilijk om te praten over situaties en emoties die gepasseerd zijn. Af en toe komt er iets in flarden uit, maar dan voelt het niet van mij. Daarmee dat therapie bij mij heel moeizaam verloopt en er is daar totaal geen begrip voor.
Heb bij haar wel kunnen antwoorden op vragen en uiteindelijk is er ook een klein stukje van de opname uit mezelf gekomen. De kern is vooral dat ik mij niet begrepen voel. Zij zei iets over dat ik in verschillende stadia kan zitten en dat therapeuten mij elke keer op een andere manier zouden moeten benaderen afhankelijk van welk stadia. Maar therapeuten weten dat niet op voorhand en ik kan het zelf niet aangeven. Maar als ze mij op de 'verkeerde' manier aanspreken ofzo dan blokkeer ik en ga vaak in crisis. De opname dat ze aanraad zou mij helpen om die stadia te herkennen en benoemen.
Deze ochtend had ik afspraak bij mijn psycholoog. Ik ging naar daar met de verwachting dat ik die testen ging doen. Niet dus. Als mijn psychiater gisteren niet had gebeld met hem daarover had hij er waarschijnlijk zelfs niets over gezegd. Daardoor en door dingen die hij zei en niet zei ben ik geblokkeerd en na een half uur stond ik dus terug buiten. Binnen twee weken kan ik pas die testen doen en nadien moet ik nog eens drie weken wachten op de uitslag. Heb mijn psycholoog een sms gestuurd dat ik na het afnemen van die testen niet meer bij hem in therapie kan/wil gaan. Het haalt mij elke keer weer neer. Ben daar buiten gekomen en ben meteen een eetbui gaan doen
Is echt zo belachelijk want ik weet ook wel dat hij dat niet ziet. Thuis nadien nog een mail naar hem gestuurd met hoe ik mij voel nu. Maar krijg geen reactie. Had het wel kunnen weten. Ik ben gewoon een onbeduidend nummertje voor hem.-
janneke
- Site Admin
- Berichten: 73
- Lid geworden op: 06-08-2012 13:18
Hey JustMe,
Dat van die testen invullen is heel herkenbaar
En inderdaad, ik ben vroeger ook vaak op onbegrip gebotst. Ik hoop dat je 't daardoor niet opgeeft, want dat zou jammer zijn. 't Is inderdaad zo dat veel hulpverleners dit soort problemen niet direct begrijpen of correct kunnen inschatten. En als je je dan al onbegrepen voelt, maakt dat het er natuurlijk niet echt beter op...
Hoe komt dat je die testen niet mocht doen?
Ik weet trouwens niet of je echt zo'n onbeduidend nummertje bent voor je psycholoog. 't Is erg hard he, maar mijn psychiater mailt me ook niet terug na zo'n vragen hoor. Omdat het ergens ook wel een onderdeel van je problematiek is. En als hij zou terugmailen, ga jij misschien daarop terug reageren door een of ander symptoom te gebruiken als je je niet begrepen voelt etcetera...
Dus ik denk dat het wel goed is om dat soort reacties te vermijden. Anders krijg je een beetje het: "als ik het niet kan hebben wat je zegt, of ik voel me niet begrepen dan doe ik een eetbui, of dan gebruik ik symptomen". Waarbij je hem eigenlijk bijna in een bepaalde richting dwingt. En dat is ook voor jezelf niet echt goed. Daar raak je op langere termijn niet mee vooruit. Wat ik wél vaak doe is de volgende sessie bespreken hoe ik me de vorig keer na de sessie voelde.
Ik voelde me de vorige sessie ook heel onbegrepen en ik kwam buiten en ik reed naar huis met de auto en dacht "foert, ik knal tegen een boom aan, dan begrijpt ze vast wel dat ik me niet goed voel...". Maar gelukkig kan ik dat soort gedachten al wel wat relativeren.
Ik denk ook dat dat ergens opnieuw dat gevoel is: "ik krijg mezelf niet uitgedrukt, als ik een eetbui doe, dan zal hij wel begrijpen hoe slecht ik me daarbij voel". Maar als hij daarin meegaat, dan is het natuurlijk wel verleidelijk om zo te blijven communiceren... Snap je een beetje wat ik bedoel?
En wat had je gehoopt als antwoord te krijgen op dat je niet meer bij hem in therapie wil gaan? Want dat is op zich een duidelijk gegeven he... Of had je gehoopt dat hij jou ging overtuigen om dat toch te doen? Misschien had je dan kunnen zeggen dat zijn reacties je doen twijfelen? Of dat je hem niet meer vertrouwt zo? Of dat je je slechts een nummertje voelt?
Maar ik snap wel dat dat zo evident niet is hoor. Ik heb op KLIPP meerdere malen geroepen: "foert, ik ga gewoon op ontslag". En ze hebben mij ook nooit tegengehouden. En achteraf gezien ben ik daar blij om, omdat ik er toen wel in slaagde om zelf terug te keren. Maar 't was wel moeilijk, én een aantal jaar eerder had ik het wellicht niet gekund om zelf terug te keren. Dus ik denk dat je er inderdaad wel aan toe moet zijn.
Ik vind overigens wel dat het knap is dat je 't zelf inziet en opschrijft. Logisch dat je 't zwaar hebt nu, je bent echt wel ferme stappen aan 't zetten.
Dat van die testen invullen is heel herkenbaar
En inderdaad, ik ben vroeger ook vaak op onbegrip gebotst. Ik hoop dat je 't daardoor niet opgeeft, want dat zou jammer zijn. 't Is inderdaad zo dat veel hulpverleners dit soort problemen niet direct begrijpen of correct kunnen inschatten. En als je je dan al onbegrepen voelt, maakt dat het er natuurlijk niet echt beter op...
Hoe komt dat je die testen niet mocht doen?
Ik weet trouwens niet of je echt zo'n onbeduidend nummertje bent voor je psycholoog. 't Is erg hard he, maar mijn psychiater mailt me ook niet terug na zo'n vragen hoor. Omdat het ergens ook wel een onderdeel van je problematiek is. En als hij zou terugmailen, ga jij misschien daarop terug reageren door een of ander symptoom te gebruiken als je je niet begrepen voelt etcetera...
Dus ik denk dat het wel goed is om dat soort reacties te vermijden. Anders krijg je een beetje het: "als ik het niet kan hebben wat je zegt, of ik voel me niet begrepen dan doe ik een eetbui, of dan gebruik ik symptomen". Waarbij je hem eigenlijk bijna in een bepaalde richting dwingt. En dat is ook voor jezelf niet echt goed. Daar raak je op langere termijn niet mee vooruit. Wat ik wél vaak doe is de volgende sessie bespreken hoe ik me de vorig keer na de sessie voelde.
Ik voelde me de vorige sessie ook heel onbegrepen en ik kwam buiten en ik reed naar huis met de auto en dacht "foert, ik knal tegen een boom aan, dan begrijpt ze vast wel dat ik me niet goed voel...". Maar gelukkig kan ik dat soort gedachten al wel wat relativeren.
Ik denk ook dat dat ergens opnieuw dat gevoel is: "ik krijg mezelf niet uitgedrukt, als ik een eetbui doe, dan zal hij wel begrijpen hoe slecht ik me daarbij voel". Maar als hij daarin meegaat, dan is het natuurlijk wel verleidelijk om zo te blijven communiceren... Snap je een beetje wat ik bedoel?
En wat had je gehoopt als antwoord te krijgen op dat je niet meer bij hem in therapie wil gaan? Want dat is op zich een duidelijk gegeven he... Of had je gehoopt dat hij jou ging overtuigen om dat toch te doen? Misschien had je dan kunnen zeggen dat zijn reacties je doen twijfelen? Of dat je hem niet meer vertrouwt zo? Of dat je je slechts een nummertje voelt?
Maar ik snap wel dat dat zo evident niet is hoor. Ik heb op KLIPP meerdere malen geroepen: "foert, ik ga gewoon op ontslag". En ze hebben mij ook nooit tegengehouden. En achteraf gezien ben ik daar blij om, omdat ik er toen wel in slaagde om zelf terug te keren. Maar 't was wel moeilijk, én een aantal jaar eerder had ik het wellicht niet gekund om zelf terug te keren. Dus ik denk dat je er inderdaad wel aan toe moet zijn.
Ik vind overigens wel dat het knap is dat je 't zelf inziet en opschrijft. Logisch dat je 't zwaar hebt nu, je bent echt wel ferme stappen aan 't zetten.
-
JustMe
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 08-04-2013 00:13
Hij was blijkbaar niet van plan die testen vrijdag al te laten doen. Hij had het helemaal niet voorzien. Echt waar, als mijn psychiater niet had gebeld en gezegd dat dat echt nodig is, dan zou hij er zelfs niets meer over hebben gezegd. En ik had daar dan ook totaal niet over kunnen beginnen.
Had wel met mijn psycholoog de afspraak gemaakt dat ik hem niet meer mocht mailen e.d. Heb het toch gedaan dus daarmee antwoord hij niet.
Voor klipp is het op dat vlak serieus misgelopen. Ik stalkte hem zowaar. Heb dat de eerste maanden op klipp ook nog gedaan. Tot hij uiteindelijk contact had opgenomen met klipp daarvoor. Ze hebben me toen echt wel op het matje moeten roepen. Ik besef zelf ook wel dat het niet goed is wat ik gedaan heb/doe. Had zelf die nieuwe afspraak van mailen aangebracht. Maar kan me er niet aan houden. Enkel via mail e.d. komen die zaken zoals afwijzing en onbegrip aan bod bij mij. Ik kan het daar niet over hebben face to face. De vorige sessie ligt te ver achter mij (minstens twee weken) dus ik kan niet meer spreken over hoe ik me toen voelde, wat er gebeurde. En op het moment zelf dat zoiets zich voor doe blokkeer ik en lukt het mij ook niet.
Ik hoop, maar besef dat dat nooit ga gebeuren, dat hij mij tegenhoudt. Dit had ik ook op klipp. Elke keer opnieuw ga ik een stapje verder om te zien hoe ver andere voor mij gaan, hoe lang ze het volhouden. Daar komt dan ook nog eens bij dat ik mij echt niet goed kan uitdrukken. De woorden wat ik zeg stemmen niet overeen met wat ik eigenlijk wil zeggen. Kom daardoor altijd heel kort en direct over. Weet niet goed of je snapt wat ik bedoel? Kan het niet goed uitleggen.
Heb dit niet alleen in therapie, maar ook in gewone sociale situaties, in de omgang met andere. Daardoor heb ik geen vrienden. Mensen kunnen mij wel 'verdragen', maar als ze kunnen kiezen tussen mij erbij hebben of niet, zullen ze altijd kiezen voor het laatste. Niemand wil meer zijn dan kennissen met mij. En ik weet helemaal niet hoe ik dit moet veranderen.
Mijn psycholoog zei vrijdag op een bepaald moment dat het wel eens tijd werd dat ik er iets aan ging doen, dat ik geen vrienden heb. Dat was voor mij de druppel. Ik wou zo graag zeggen dat ik al zo lang vecht en probeer, dat ik dit echt niet expres doe en het mij enorm veel pijn doe. Maar ik kon niet. Voelde me zo kwaad en onbegrepen. Heb toen enkel kunnen zeggen dat ik naar huis wou en hebben we een nieuwe afspraak gemaakt en ben vertrokken.
Sorry dat ik eigenlijk een beetje van het topic ben afgeweken
Had wel met mijn psycholoog de afspraak gemaakt dat ik hem niet meer mocht mailen e.d. Heb het toch gedaan dus daarmee antwoord hij niet.
Voor klipp is het op dat vlak serieus misgelopen. Ik stalkte hem zowaar. Heb dat de eerste maanden op klipp ook nog gedaan. Tot hij uiteindelijk contact had opgenomen met klipp daarvoor. Ze hebben me toen echt wel op het matje moeten roepen. Ik besef zelf ook wel dat het niet goed is wat ik gedaan heb/doe. Had zelf die nieuwe afspraak van mailen aangebracht. Maar kan me er niet aan houden. Enkel via mail e.d. komen die zaken zoals afwijzing en onbegrip aan bod bij mij. Ik kan het daar niet over hebben face to face. De vorige sessie ligt te ver achter mij (minstens twee weken) dus ik kan niet meer spreken over hoe ik me toen voelde, wat er gebeurde. En op het moment zelf dat zoiets zich voor doe blokkeer ik en lukt het mij ook niet.
Ik hoop, maar besef dat dat nooit ga gebeuren, dat hij mij tegenhoudt. Dit had ik ook op klipp. Elke keer opnieuw ga ik een stapje verder om te zien hoe ver andere voor mij gaan, hoe lang ze het volhouden. Daar komt dan ook nog eens bij dat ik mij echt niet goed kan uitdrukken. De woorden wat ik zeg stemmen niet overeen met wat ik eigenlijk wil zeggen. Kom daardoor altijd heel kort en direct over. Weet niet goed of je snapt wat ik bedoel? Kan het niet goed uitleggen.
Heb dit niet alleen in therapie, maar ook in gewone sociale situaties, in de omgang met andere. Daardoor heb ik geen vrienden. Mensen kunnen mij wel 'verdragen', maar als ze kunnen kiezen tussen mij erbij hebben of niet, zullen ze altijd kiezen voor het laatste. Niemand wil meer zijn dan kennissen met mij. En ik weet helemaal niet hoe ik dit moet veranderen.
Mijn psycholoog zei vrijdag op een bepaald moment dat het wel eens tijd werd dat ik er iets aan ging doen, dat ik geen vrienden heb. Dat was voor mij de druppel. Ik wou zo graag zeggen dat ik al zo lang vecht en probeer, dat ik dit echt niet expres doe en het mij enorm veel pijn doe. Maar ik kon niet. Voelde me zo kwaad en onbegrepen. Heb toen enkel kunnen zeggen dat ik naar huis wou en hebben we een nieuwe afspraak gemaakt en ben vertrokken.
Sorry dat ik eigenlijk een beetje van het topic ben afgeweken
-
janneke
- Site Admin
- Berichten: 73
- Lid geworden op: 06-08-2012 13:18
Hey,
Ik herken het heel hard hoor, het hopen dat iemand je gaat tegenhouden. En hoe hard het misschien ook lijkt, eigenlijk vind ik het wel goed dat hij dat niet doet. Want als er je steeds iemand uit de nood helpt, ga je te gemakkelijk daar terug op vertrouwen. En je moet ook op jezelf leren vertrouwen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.
Ik herinner me ook nog wel hoe alleen en afgewezen ik me voelde. Ik was ook niet zo goed in me op de moment zelf uitdrukken. (Daar heb ik nog altijd wel moeilijke momenten mee) Daar heeft mijn opname bij geholpen, omdat ik het toen wel op de moment zelf meer kon laten zien. (Na een maand of zes, dus ook niet direct). En ik herken ook het bijna stalken, heb ik ook gedaan, niet met mijn psychologe, maar met dezelfde redenen bij iemand anders... Ik denk wel dat het belangrijk is dat je je gevoelens kan neerschrijven om het er nog over te hebben. Is het geen idee dat je de teksten meeneemt op papier en bespreekt tijdens de therapie?
Waarom wil je zien hoever anderen voor jou gaan? (Ik herken het wel hoor, maar wil graag weten wat het voor jou betekent) Bij mij was het vaak een 'ik vertrouw er niet op dat ik het zelf kan, zullen ze mij helpen?'
En 't is hard dat je psycholoog zegt dat je er iets aan moet doen dat je geen vrienden hebt, maar 't is wel waar natuurlijk, dat je daaraan moet werken. Maar misschien ziet jouw psycholoog niet dat je dat al probeert. Misschien kan je dat achteraf opschrijven? En zoeken naar manieren die voor jou wel haalbaar zijn? Want sja, weet je, vriendschappen opbouwen duurt wel even. En ik moet zeggen dat ik eigenlijk ook geen echte vrienden had voor klipp. Losse oppervlakkige contacten, maar échte vrienden, dat heb ik pas op klipp geleerd. En ik heb er ook veel terug verloren, door de leugens die ik vertelde, maar een aantal zijn gebleven. En ik heb nieuwe mensen leren kennen, en omdat ik nu veel minder lieg, lopen die contacten veel beter. Dit allemaal maar om te zeggen dat het echt wel mogelijk is om zo'n patroon te veranderen. Je moet niet uitstellen om er aan te werken, maar geef jezelf ook wat tijd en wees niet té streng voor jezelf. Je kan patronen van jaren nu eenmaal niet rechttrekken op een korte tijd. Maar je kan er wel vandaag nog aan beginnen
. 'k Heb trouwens 't gevoel, met hier te schrijven, dat je wel bezig bent met je bewust worden van waar het probleem precies zit. En misschien is dat ook wel nodig als eerste stap voor je er iets aan kan doen? Desnoods kopieer je de teksten hier gewoon en neem je die mee? Ik vind toch dat je 't hier duidelijk uitlegt.
En kwaad en onbegrepen voelen... Ik had het ook na mijn vorige therapiesessie heel erg. En eigenlijk heeft het idee dat ik wel wist dat het niet helemaal klopte niet echt geholpen. Wat mij er door heeft geholpen, eigenlijk in het algemeen door de moeilijkere periode, is terug écht contact maken met mensen. En dat betekende voor mij wel met iemand chatten en zeggen: ik loop vast, voel me afgesloten, precies of ik kan wel zeggen dat ik bang ben, maar ik voel het niet. En toen ik dat uitgelegd kreeg, kwamen de tranen en het gevoel erbij, en het was allesbehalve aangenaam, maar zo helend... Daarna kon ik terug verder...
Ik wens het je van harte toe meid, dat je eens al je verdriet en kwaadheid kan laten zien en er een opening onstaat om er iets mee te doen.
Ik herken het heel hard hoor, het hopen dat iemand je gaat tegenhouden. En hoe hard het misschien ook lijkt, eigenlijk vind ik het wel goed dat hij dat niet doet. Want als er je steeds iemand uit de nood helpt, ga je te gemakkelijk daar terug op vertrouwen. En je moet ook op jezelf leren vertrouwen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.
Ik herinner me ook nog wel hoe alleen en afgewezen ik me voelde. Ik was ook niet zo goed in me op de moment zelf uitdrukken. (Daar heb ik nog altijd wel moeilijke momenten mee) Daar heeft mijn opname bij geholpen, omdat ik het toen wel op de moment zelf meer kon laten zien. (Na een maand of zes, dus ook niet direct). En ik herken ook het bijna stalken, heb ik ook gedaan, niet met mijn psychologe, maar met dezelfde redenen bij iemand anders... Ik denk wel dat het belangrijk is dat je je gevoelens kan neerschrijven om het er nog over te hebben. Is het geen idee dat je de teksten meeneemt op papier en bespreekt tijdens de therapie?
Waarom wil je zien hoever anderen voor jou gaan? (Ik herken het wel hoor, maar wil graag weten wat het voor jou betekent) Bij mij was het vaak een 'ik vertrouw er niet op dat ik het zelf kan, zullen ze mij helpen?'
En 't is hard dat je psycholoog zegt dat je er iets aan moet doen dat je geen vrienden hebt, maar 't is wel waar natuurlijk, dat je daaraan moet werken. Maar misschien ziet jouw psycholoog niet dat je dat al probeert. Misschien kan je dat achteraf opschrijven? En zoeken naar manieren die voor jou wel haalbaar zijn? Want sja, weet je, vriendschappen opbouwen duurt wel even. En ik moet zeggen dat ik eigenlijk ook geen echte vrienden had voor klipp. Losse oppervlakkige contacten, maar échte vrienden, dat heb ik pas op klipp geleerd. En ik heb er ook veel terug verloren, door de leugens die ik vertelde, maar een aantal zijn gebleven. En ik heb nieuwe mensen leren kennen, en omdat ik nu veel minder lieg, lopen die contacten veel beter. Dit allemaal maar om te zeggen dat het echt wel mogelijk is om zo'n patroon te veranderen. Je moet niet uitstellen om er aan te werken, maar geef jezelf ook wat tijd en wees niet té streng voor jezelf. Je kan patronen van jaren nu eenmaal niet rechttrekken op een korte tijd. Maar je kan er wel vandaag nog aan beginnen
. 'k Heb trouwens 't gevoel, met hier te schrijven, dat je wel bezig bent met je bewust worden van waar het probleem precies zit. En misschien is dat ook wel nodig als eerste stap voor je er iets aan kan doen? Desnoods kopieer je de teksten hier gewoon en neem je die mee? Ik vind toch dat je 't hier duidelijk uitlegt.En kwaad en onbegrepen voelen... Ik had het ook na mijn vorige therapiesessie heel erg. En eigenlijk heeft het idee dat ik wel wist dat het niet helemaal klopte niet echt geholpen. Wat mij er door heeft geholpen, eigenlijk in het algemeen door de moeilijkere periode, is terug écht contact maken met mensen. En dat betekende voor mij wel met iemand chatten en zeggen: ik loop vast, voel me afgesloten, precies of ik kan wel zeggen dat ik bang ben, maar ik voel het niet. En toen ik dat uitgelegd kreeg, kwamen de tranen en het gevoel erbij, en het was allesbehalve aangenaam, maar zo helend... Daarna kon ik terug verder...
Ik wens het je van harte toe meid, dat je eens al je verdriet en kwaadheid kan laten zien en er een opening onstaat om er iets mee te doen.