eetstoornis?

[JustMe]

De voornaamste reden waarom ik elke keer opnieuw wil zien of mensen steeds verder gaan voor mij of niet, is vooral omdat ik op zoek ben naar onvoorwaardelijke liefde. Ik vertrouw andere totaal niet. Zeker niet wat er gezegd word. Enkel daden kunnen bewijzen of mensen het goed voor hebben met mij. Maar ik heb elke keer 'meer' nodig om het te geloven omdat ik het niet kan voelen.
Het 'niet zelf kunnen' heeft er bij mij weinig met te maken. Ik wil juist dat mensen zich niet met mijn leven bemoeien.
Klinkt allemaal zo dubbel in mijn oren. Vind jij dit ook?

Ik probeer echt te werken aan vriendschappen, maar dat is zo moeilijk als ik constant verwacht dat die ander er altijd voor mij is. Plus komt daar nog eens bij dat ik iemand de ene moment de hemel in kan prijzen en daar constant wil bij zijn, en de andere keer erger ik mij aan alles wat die zegt en doet. Wat ik ook heb is dat ik, als er iemand beter is in iets dan ik, dan ga ik ofwel die persoon haten en andere tegen hen opzetten, ofwel ga ik er voor zorgen dat ik geassocieerd word met hen zodat andere denken dat ik ook zo goed ben. Ik ben eigenlijk ook een echte meeloper. Zal altijd willen optrekken met 'populaire' mensen (lees graag geziene mensen, mensen die echt goed zijn in iets,...). Dit omdat ik dan het gevoel heb iets waard te zijn, ergens goed in te zijn. Heb eigenlijk heel veel kenmerken van narcistische persoonlijkheidsstoornis. Hebben ze ook bevestigd op klipp. Terwijl mijn psycholoog dit totaal niet vind. Raak daardoor zo in de war.

Weet niet zo goed of ik dat durf, om wat ik hier schrijf te kopiëren en mee te nemen naar hem. Voor klipp mocht ik hem mailen. Hij antwoordde wel maar nooit echt to the point. Het was de bedoeling dat ik dat de volgende keer in therapie aanhaalde, maar ik kon dat niet. En hij begon er ook nooit over. Ben bang dat hij, als ik die tekst af geef, gewoon ga lezen en zwijgen. Ik heb echt hulp nodig om te praten tijdens therapie. En in het begin dacht ik echt dat hij mij daar bij kon helpen. Hij is de eerste en enigste die ervoor kan zorgen dat ik tijdens therapie niet blokkeer of mij er terug uithaalt. Maar naarmate ik langer bij hem ging, deed hij dit steeds minder. Nu helemaal niet meer. Hij laat mij gewoon doen en dan gebeurd het dat ik daar gewoon een uur zit, zwijgend. Nu vrijdag heb ik er nog net kunnen uitkrijgen dat ik naar huis wou.

[janneke]

Hey JustMe,

Ik herken het dubbele wel. Vooral de zin: ik heb steeds meer nodig om het te geloven omdat ik het niet kan voelen.

Ik denk zelfs dat zelfs steeds meer niet helpt... Want rationeel gezien IS het ook gewoon zo dat er grenzen zijn aan wat je van anderen kan vragen. Het is ook een feit dat als je maar rottig genoeg doet, mensen je wel gaan loslaten, ook al vonden ze je voordien een heel fijn persoon. Maar... het feit dat die grens er is neemt niet weg dat je je erg verbonden kan voelen met iemand. Is het niet eerder dat dat je mist? Want je kan nog heel lang in therapie gaan, garanties dat er iemand gaat zijn die je niet gaat laten vallen ga je daar niet vinden vrees ik. Maar hopelijk is het ook niet dat wat je zoekt?

Ik weet nog dat ik na mijn vorige afspraak echt dacht "ik rijd tegen een boom, ik voel me verdomme zo slecht en ze snappen me niet, ze willen me niet helpen he, ze is me beu, ze denkt, pfft, ik maak me hier maar rap van af, ambetant geval". En al die dingen verdwenen als sneeuw voor de zon op het moment dat ik met een vriendin chatte en ik begon te wenen. Dat was voor mij het punt waarop ik terug mijn gevoelens kon uiten en me terug verbonden voelde. Maar misschien is het iets anders dat jij mist of niet weet hoe te zoeken he?

En hoh... ik herken ook wel een aantal dingen in narcistische persoonlijkheidsstoornis. Ik heb nog gevraagd aan therapeuten of ik dat niet had. Ze zeiden me toen van niet. Maar ik stel me wel de volgende vraag: je zegt dat je het niet nodig hebt om iets "zelf te kunnen". Maar toch ga je optrekken met mensen die ergens heel goed in zijn, omdat hun succes op jou zou afstralen. Is jouw succes dan werkelijk zoveel minder? Is er niets waar jij zelf goed in bent waar je mee gaat pronken? Ik vind dat die zin toch blijk geeft van ergens onzekerheid, die je misschien niet gaat laten zien, maar echt zeker van je stuk ben je dan toch niet, als je er niet tegen kan dat iemand ergens beter in is? Of begrijp ik het verkeerd?

Als ik lees dat je psycholoog vroeger je wel hielp om te praten en nu niet meer vraag ik me af waarom hij dat doet. Misschien denkt hij dat je eigenlijk wel in staat bent om het zelf te brengen?

Heb je al daarover een gesprek gehad met hem?

En zelfs als je de teksten afprint en hij leest ze alleen maar... Misschien is het niet slecht dat je dan toch probeert het er later nog over te hebben. En ik snap dat het heel moeilijk is. Maar ik zou het toch een kans geven. Geef jezelf een kans. Want weet je, 't is niet makkelijk om niet terug te liegen en er van weg te lopen en zo... Maar ermee blijven zitten is ook niet alles. En bij mij heeft het geholpen om het te proberen. Ik moet er wel bijzeggen dat ik dan ook eerst andere dingen er op ging plakken. Maar door telkens te kijken, klopt het nu wat ik heb gezegd, is dat hoe het zit. En elke keer op nieuw terug te komen op dingen, ben ik uiteindelijk wel verder geraakt.

En 't is ook lastig uit te leggen. Want als je daar staat en je ziet niet aan je hoe je je voelt, en je probeert wel, maar 't lukt je niet, dan ziet hij misschien ook niet hoe hard je afziet, en hoe hard je eigenlijk wel wil. Ik heb ook gemerkt dat ik veel beter geholpen ben toen ik op spoed ben beginnen wenen en snikken dat ik écht niet meer wou liegen, maar dat het mij niet lukte zonder en dat ik écht hoopte dat iemand mij daarbij kon helpen, maar dat ik niet meer wist hoe. En ik had al die dingen al veel eerder gezegd, maar dat kwam toen precies niet over...

Hopelijk krijg je 't een beetje uitgelegd aan je psycholoog, en anders aan je psychiater.

Bovendien denk ik... mja, testen zijn belangrijk, maar lukt het je om ze eerlijk in te vullen? Mij lukte dat niet namelijk, en dan heb je der ook niet zoveel aan...

[JustMe]

Klopt wel dat er grenzen zijn aan wat je van anderen kan vragen en wat zij kunnen verdragen. Heb bij mij het gevoel dat die grens voor mij heel anders ligt dan voor andere. Dit gevoel had ik heel hard op klipp. Er was daar iemand die constant destructieve dingen mocht doen, en toch waren ze er constant voor haar, zowel groepsgenoten als verpleging. Ik kreeg meteen van de verpleging te horen dat ik in concurrentie ging met haar. Soms wat dit wel zo hoor, maar zeker niet altijd. Omdat ik op een bepaald moment, nadat ze was weggelopen en een twee weken later gewoon mocht terug komen, had gezegd dat ik me af vroeg of ze dat ook voor mij zouden doen (zij was trouwens twee dagen na mijn eerste vertrek vertrokken, dus wie ging er nu met wie in concurrentie?) dat ze mij gewoon hebben laten gaan de tweede keer. Terwijl ik daar zelfs helemaal niet bij had stilgestaan en dat helemaal niet mijn bedoeling was.

Ik heb het wel nodig om iets zelf te kunnen, hoor. Ik 'lieg' heel hard over mijn prestaties en waar ik goed in ben, en ik 'geloof' mezelf ook. Ik vind dat niet, dat is zo. Bijvoorbeeld, ik dans al jaren en heb me altijd de beste daarin gevonden. Op een bepaald moment in een vorige dansschool (deed doen ook competitie) trainde ik amper mee. Oefende mijn solo's niet omdat ik vond dat ik dit al perfect kon en zo ging winnen, deed enkel mee met de groepsformatie. Maar keek echt neer op de groep en de leraar, en dat was duidelijk te merken aan mijn houding. Heb uiteindelijk van de eigenaars te horen gekregen dat ik moest stoppen met zo rebels te zijn of ik mocht vertrokken en dat ik eigenlijk helemaal niet goed was. Had tenslotte nog nooit gewonnen met mijn solo's . Ben dan ook gewoon vertrokken. Voelde mij zo gekrenkt dat ik jaren niet meer heb gedanst. Vier jaar geleden terug begonnen, maar heb het nu ook nog hoor. Dat ik mij beter voel dan anderen. Als er dan iemand is die beter danst dan mij, voel ik mij niets meer waard. Ben echt tot op het bot gekrenkt. En ofwel ga ik dan die persoon haten en mensen tegen die opzetten ofwel ga ik met hen willen optrekken.

Ik ben eigenlijk wel opzoek naar iemand die mij niet ga laten vallen. Heb dit niet alleen bij mijn psycholoog. Heb dat met werkgevers ook al gehad. Ben eigenlijk op zoek naar een ouderfiguur. Besef ik wel.

Een aantal maanden voor klipp heb ik hem wel redelijk eerlijk een mail kunnen sturen met hoe ik mij vaak voel in therapie. Dat hij mij in het begin meer hielp dan toen en nu. Hij heeft dan enkel geantwoord op die mail dat hij mijn reactie beter begreep. Nadien is het even beter gegaan, maar daardoor begon ik ook terug meer van hem te verlangen. Waardoor hij natuurlijk terug meer afstand nam en ik weer meer toenadering zocht door te dreigen met zelfmoord enz. Vicieuze cirkel waar ik enkel ben uitgeraakt door op klipp te zijn. Alhoewel ik daar ook in dat cirkeltje ben beland met een groepsverpleegkundige.

Al wat ik hier nu schrijf moet ik hem echt laten lezen, ik weet het. Volgende week heb ik enkel die afspraak voor die testen en dat is gewoon in een andere ruimte terwijl hij met zijn werk bezig is. Denk niet dat er nadien tijd is om dit te geven, laat staan erover te praten. En nadien is twee weken met verlof.

Ik ga echt heel hard proberen die testen eerlijk in te vullen, maar weet niet in hoeverre het gaat lukken. Denk dat ik mij heel slecht ga voelen en nog meer in de war.

[janneke]

Amai, hoe herkenbaar. Ik heb ook wel eens dat ik "in concurrentie ga" met mensen. En dan ook soms zo van "mijn probleem is erger". Of "ik heb dat ook, maar bij mij is het erger". Heel ergerlijk van mezelf vind ik dat. En ik snap wel wat je bedoelt. Het kan zijn dat het er volledig los van staat, want inderdaad je hebt ook wel een hele geschiedenis van weglopen... Maar het zou ook wel kunnen dat het onbewust wel meespeelde. Ik heb zelf nooit gedacht: "die heeft een eetstoornis, dus ik moet dat ook hebben". Maar ik at vaak wel slechter in een groep waar anderen zaten met een eetstoornis dan in een groep waarin dat niet het geval was. Of ik ging zeggen dat ik dat heel moeilijk vond, maar het wel onder controle had. Enfin... je begrijpt wel wat ik bedoel. En toch was het niet zo dat ik dat echt bewust zo deed. Ik krijg ook wel eens de opmerking van mensen "het lijkt alsof je met mij wil concurreren, alsof het bij jou altijd erger moet zijn". En ik vind dat heel pijnlijk om te horen. Want dat is echt niet iets dat ik wil doen, mensen de indruk geven dat hun problemen niet belangrijk zijn.

Heb je nagevraagd of dat ook echt de reden is dat ze je de tweede keer hebben laten gaan?

En 't is inderdaad zo dat de grens niet voor iedereen op dezelfde plaats ligt. Dat is eigenlijk vind ik ook ergens maar logisch, al kan ik me voorstellen dat het lastig is om uit te leggen dat het voor jou écht wel heel moeilijk is. Ik weet dat ik bijvoorbeeld met pakweg alcohol ook niet zoveel stomme stoten moest uithalen als iemand anders, waarvan ze wellicht iets meer tolereerden omdat ze zagen dat die persoon daar nog heel hard in vastzat. Bij mij werd dan weer wel toleranter gedaan over liegen. Terwijl ook mensen buiten zijn gezet toen onder andere omwille van een aantal leugens. Dus jah... ik kan me voorstellen dat het pijn doet als je ziet dat ze 't bij andere mensen wel aanvaarden, maar ik vind het ook wel logisch. De vraag is of je effectief wel goed hebt kunnen laten zien en uitleggen wat je echt niet lukt, en wat je voor een stuk wel in de hand hebt. Want als ze 't bij jou niet goed kunnen inschatten, word het ook wel veel lastiger om dragen voor jou he!

Anderzijds denk ik: onderschat jezelf ook niet. Het is héél zwaar om nu terug te gaan, toch denk ik dat het echt wel een goeie zet zou zijn. Al is het maar een gesprek met de begeleiding over hoe het is verlopen en wat je ondertussen hebt bijgeleerd over jezelf.

Ik herken ook het cirkeltje van het dreigen met zelfmoord. En weet je, je kan daar hulp bij zoeken, en je hebt daar hulp bij nodig. Maar niemand kan het voor jou doen. Het middel dat je gebruikt is gewoon te sterk, daar kan niemand tegenop. Wat mij enorm heeft geholpen is de keer dat ze geweigerd hebben me extra te beveiligen en zoiets hadden van, blijf jij maar gewoon op je kamer. En ik was kwaad! en teleurgesteld! En ik was ook echt aan het overwegen dan om te vertrekken, want "ze willen mij toch niet helpen". Maar het punt is... als je dat elke keer doet, dan kunnen ze je ook niet helpen. Eigenlijk kunnen ze je pas helpen als je op dat moment, hoe moeilijk je het er ook mee hebt, besluit te blijven, en laat naar boven komen wat er speelt. Probeer dan wel aan te geven dat je er zo mee worstelt, zodat ze je een beetje kunnen volgen.

Maar er gaat nooit iemand zijn die je kan tegenhouden. Dat is gewoon niet zo. Je bent zelf verantwoordelijk voor wat je doet. Ook als je heel erg vast zit in patronen. Je kan wel vragen dat ze je even herinneren aan wat er ook al weer fout loopt en hoe je het anders wil.

De eerste doorbraak is bij mij op spoed geweest: ik had uitgelegd hoe het zat met het liegen, en ik vertrouwde die verpleegkundige volledig. En toen kreeg ik ineens de volgende dag iemand anders. En ik voelde me zo veraden. Ik zei toen ook "ik wil op ontslag, laat me gaan". En toen zei zij: "als je echt wilt, kunnen we je niet tegen houden, maar besef wel dat dit is wat je altijd al doet, en je hier de kans hebt om het anders te doen". Ik heb me nog nooit zo rottig gevoeld als toen, maar ik ben gebleven en was daar achteraf heel blij mee. Ook al vond ik de gesprekken de twee dagen erna maar niets en ben ik alsnog vertrokken. De ervaring dat ik in staat was om dat gevoel te weerstaan en te blijven heeft me echt veel gebracht. Net zoals later de ervaring op klipp dat ik mezelf wel kon tegen houden om geen stommiteiten te doen, dat het wel lastig was, maar dat het eigenlijk niet nodig was om aandacht te vragen op zo'n manier.

Ik vind het wel al knap dat je 't hier allemaal zo eerlijk opschrijft. Misschien kan je toch proberen van het af te drukken en mee te nemen? Daarom moet je 't nog niet persé afgeven he, als het écht niet kan, kan je dat nog altijd later doen. En kan je 't naar je psychiater niet doormailen/meenemen?

[JustMe]

Heb helemaal geen contact meer gehad met klipp sinds de dag dat ik vertrokken ben. Maar uit hun verslag kon ik dat wel opmaken dat dat effectief de reden was.

Denk niet dat ze een correct beeld hadden van mij. Ik loog over mijn eten, liet het 'expres' mislopen, krassen deed ik enkel daar (ambulant zei ik wel dat ik dat deed, maar dat was niet zo. Kon mijn psycholoog niet controleren), en ik kon nooit laten zien hoe eenzaam en verdrietig ik mij kan voelen. Het enige wat ze zagen was dat ik vol frustraties zit constant. 1 enkele keer heb ik kunnen wenen in het bijzijn van groepsverpleegkundige, net na een psycho door ruzie in de groep.
Ik kan eigenlijk nooit uiten hoe ik mij voel. Ambulant bijvoorbeeld ook. Ik kan mij een hele week zo slecht voelen tot de dag dat ik een afspraak heb bij mijn psycholoog. Die dag voel ik niets. En nadien komt alles terug.

Naar mijn psychiater kan ik dit helemaal nog niet zeggen. Was vorige week de eerste afspraak met haar in 5 a 6 jaar. Maar ik ga alles wat ik hier heb geschreven kopiëren en dan meenamen naar mijn psycholoog. Zal dan wel zien of ik het kan/durf afgeven. Vind jij het ok dat ik jou stukjes mee kopieer? Of moet ik er zaken uithalen?

[janneke]

amai, alweer herkenbaar, hoe doe je 't toch (behalve dat ze mij op klipp wel goed konden inschatten, al heeft de psychiater toen na 6 maand gezegd: ah, nu snappen we waarom je hier bent... en ik was daar toen ook al 6 maand aan het proberen om uit te leggen hoe het zat)

En hoh, lieg je soms ook echt over je eten? Of over je eten niet? Ik deed dat wel namelijk... Ik heb soms dat het me écht niet lukt, en soms dat ik het eigenlijk wel kan, maar er voor kies om het niet te doen. En het verschil is ook voor mezelf niet altijd even duidelijk. Daarbij.. uiteindelijk is het zowiezo een probleem, of je 't nu express doet of niet... gezond is het niet he... Voor automutileren geldt net hetzelfde.

En dat van die frustraties klopt waarschijnlijk dan weer wel. Want is het niet ongelofelijk frustrerend om je gevoel niet geuit te krijgen? Ik werd daar knettergek van, wist met mezelf echt geen blijf. En nu lukt het me vaak wel,maar in periodes dat dat moeilijker gaat, heeft dat wel zo zijn weerslag.

Ik herken ook wel het me de hele week slecht voelen en op de afspraak zelf niets uitgelegd of geuit krijgen, buiten staan en me dubbel zo alleen voelen. Ik heb dat nog soms.

Tuurlijk mag je mijn stukjes mee kopiëren. Ik moet toegeven dat ik het geen leuk idee vind, want ik maak me zorgen over wat die van mij gaat denken. Maar ach, wat maakt het uit wat jouw psychiater van mij denkt, 'k bedoel, ze weet niet eens wie ik ben.

[JustMe]

Lieg ik over mijn eten? Ik weet het niet. Het lukt mij echt niet om op een normale, gezonde manier te eten. Als ik probeer, dan merk ik gewoon dat ik weer heel hard naar anorexia neig. Eetwaren mijden, braken na 1 sneetje brood, maaltijden overslaan. Maar het niet proberen, betekend onregelmatig, geen groenten of fruit, alleen ongezonde dingen. Eetbuien weet ik zo zeer niet. Ik kan wel makkelijk op een avond een heel pak koeken naar binnen werken.
Ik denk dat ik ivm eten vooral overdrijf en dingen groter maak dan ze zijn. Dus bijvoorbeeld zeg dat ik een grote eetbui heb gehad en nadien was gaan braken, terwijl ik in werkelijkheid weer zo'n avond had dat ik een heel pak koeken op at. Was zelfs niet gaan braken nadien.

De frustraties is inderdaad deels doordat ik mezelf niet kan uiten, maar ik erger mij ook gewoon zo snel aan andere. Als er iets niet gebeurd zoals ik wil, dan kan ik soms echt beginnen flippen. Innerlijk en non-verbaal dan, want ik kan het niet uitspreken. Kan ook bijvoorbeeld nooit verbaal ruzie maken met iemand.

Als je wil kan ik jou stukjes tekst wel wat in knippen en plakken en zo vooral je vragen naar mij toe overhouden. Anders is het misschien nogal raar om mijn tekst te zien, als je de vraag niet weet.

[janneke]

Hey JustMe,

Ik herken het wel, de twijfel of je nu eigenlijk wel of niet over je eten liegt. Maar het overdrijven, zorgt er misschien voor dat het niet meer geloofwaardig is. Waardoor ze gaan twijfelen aan gans je verhaal, wat dan weer niet terecht is, maar wel begrijpelijk. Want op zich is het natuurlijk ook niet goed om gewoon een pak koeken op te eten, of je nu gaat braken of niet, en of er nu nog meer bij was of niet. Maar als wat je vertelt niet overeenkomt met de werkelijkheid denk ik dat ze rap aanvoelen dat 'er iets niet klopt'. En dan interpreteren ze dat misschien verkeerdelijk als dat er helemaal niets van aan is.

Ik herken ook wel het willen dat de dingen lopen zoals ik wil. Maar ik denk dat iedereen dat tot op zekere hoogte wel heeft. En ik zie dat nu ook bij mijn leerlingen in het middelbaar. Dat is niet altijd omdat die van slechte wil zijn, soms graken ze hun kluts wat kwijt als het anders verloopt dan ze dachten. Herken je daar iets van? Of zit het bij jou anders in elkaar?

En hoh, ik merk zelf dat ik veel minder rap gefrustreerd ben sinds ik mij voor de rest wel redelijk ok voel. Dan kan je ook gewoon meer verdragen, dus 't lijkt me niet gek als je zoveel moeite hebt met jezelf en jezelf geuit krijgen dat je op den duur gefrustreerd raakt. En dan gaat zich dat op alles afreageren. Ik denk dan bijvoorbeeld aan iemand die stopt met roken. Die zijn vaak ook kortaf en zo. En ik denk niet dat dat dan persé mensen zijn met een kortaf karakter of zo... Dus ik zou niet te snel denken dat jij degene bent die nergens tegen kan die niets verdraagt, die snel gefrustreerd is. Misschien kan je 't beter zien als iets wat nu een realiteit is, maar het lijkt me fijner en werkbaarder als je dat niet ziet als een vaststaand gegeven .

Hoh, je mag knippen en plakken, maar eigenlijk maakt het mij niet veel uit hoor. Je mag het ook gewoon volledig laten staan. Ik ga nu vannamiddag ook nog eens langs bij trefpunt zelfhulp, en ik hoop daar mijn groep ergens te kunnen laten registreren of zoiets, zodat er een link op hun website komt, en er hopelijk meer mensen de website vinden.

[JustMe]

Als dingen niet lopen zoals ik wil word ik echt heel nerveus. Op het werk bijvoorbeeld. Ik heb een half jaar lang een winkel alleen moeten leiden (storemanager was in zwangerschapsverlof) en als er dan iets niet ging zoals ik het wou, kon ik zelfs in tranen uitbarsten. Dan sluit ik mezelf even op in het wc om geen paniekaanval te krijgen.

Ik heb zonet een mail gestuurd naar mijn psycholoog met wat ik hier geschreven heb. Ik weet totaal niet wat hier nu uit ga voortkomen, weet ook niet hoe ik mij nu moet voelen.

Is een heel goed idee, van dat trefpunt. Hopelijk vinden inderdaad meer mensen hun weg naar dit forum dan

[janneke]

Ik hoop dat je psycholoog hier iets mee kan en dat hij je verder kan helpen! Ik vind het wel knap dat je alles wat je hier geschreven hebt hebt doorgestuurd. Heb je nu geknipt en geplakt? En dan bedoel ik vooral in je eigen verhaal eigenlijk. Ik heb soms zelf de neiging om iets eerst te herschrijven voor ik het durf doorsturen, dus ik zou het wel sterk van je vinden als je 't gewoon letterlijk hebt doorgestuurd.

Ik had een heel interessant gesprek bij trefpunt zelfhulp. Ik ga er zeker verder mee aan de slag, maar denk wel dat ik dat pas vanaf juli-augustus ga doen. Er is tenslotte geen haast bij en ik moet ook een beetje aan mijn vrije tijd denken