voorstelling - reden om dit forum te maken

[janneke]

Het voorstellingsforum is gesloten, toch stel ik me hier graag kort voor, zodat jullie een beetje een idee hebben van waaruit ik het forum heb opgericht.

Ik ben Janneke, 26 en ik kwam in de problemen door liegen sinds mijn 7de.

Het eerste voorval dat ik me herinner is een moment dat ik mezelf blauwe plekken sloeg, ik wist niet goed waarom. Mijn vader zag dat, en vroeg van waar die kwamen. Ik vertelde de naam van mijn enige schoolvriendinnetje, en stelde dat zij het gedaan had. Bedacht dat ik mijn vriendinnetje niet kwijt wou, en zei snel dat ze het moest doen van iemand anders, een pestkop. Het eerste grote web van leugens was geboren. Dit heb ik slechts een jaar geleden kunnen toegeven, dat dat stukje van mijn verleden niet gelopen is, zoals ik het lang beweerde. Uiteraard werd ik na het valselijk beschuldigen van mijn klasgenoten wel echt gepest...

Er volgde een lange periode van vele kleine leugens. Na elke leugen dacht ik: ik doe het niet meer, ik wil dit niet meer, dit was de laatste. Maar dat lukte me niet. Ik bleef doen alsof ik ziek was, onder verantwoordelijkheden uitkomen, mijn gevoelens verstoppen, mezelf interessanter voordoen... Ik voelde me niet goed en was dus ook regelmatig depressief. Niet gek, als je nooit je eigen gevoelens uit en het gevoel hebt een compleet verzonnen leven te leiden. En daarbij denkt dat het leven dat je dan wel leid, niet goed genoeg is.

Ik werd verschillende malen opgenomen in psychiatrie. Maar ik had zo'n schrik dat men mij niet zou kunnen helpen. Ik deed namelijk alleen maar alsof ik een probleem had. Dat dat doen alsof ook een probleem op zich was, dat zag ik toen nog niet. En dus kon men mij inderdaad niet helpen en bleef ik ter plaatse trappelen.

Tot op mijn 24ste, ik me zo ontzettend eenzaam voelde, dat ik dacht, nu ben ik echt iedereen rond mij aan het kwijtraken. Ik ben het grondig beu, ik wil van al die leugens en vluchtgedrag af, ik ga er iets aan doen. En ik liet me opnieuw opnemen, met een volledig andere instelling dit keer. Ik ben er voor gegaan, en keer op keer moest ik op mijn woorden terug komen. Maar ik leerde te zien waarom ik het deed, dat ik geen slecht mens was, maar gewoon heel veel schrik had dat ik niet ok was. Schrik dat het niet ok is om onzeker te zijn, om eens kwaad te zijn, om eens verdrietig te zijn en om dat te uiten. Stapje voor stapje ging het terug beter en leerde ik mezelf terug een beetje kennen.

Ik ben er nog lang niet. Ben nu ook terug opgenomen, voor mijn eetstoornis. Ook een reeds lang bestaand probleem, waarvan ik lang twijfelde of ik het verzon of niet. Wellicht is het ooit ook zo begonnen. Maar er is natuurlijk ook altijd een reden om iets te verzinnen. En misschien heeft die reden er dan uiteindelijk voor gezorgd dat ik toch echt een eetstoornis kreeg. Maar nu weet ik wel zeker, ik wil niet meer liegen en het lukt me toch niet zelfstandig terug normaal te eten, dus het is wel degelijk echt een probleem, anders had het zich ook terug moeten herstellen op het moment dat ik dat zelfstandig probeerde.

Ik heb zelf gemerkt dat er een enorm taboe rust op het probleem liegen. Het is lastig om de juiste therapie te vinden. En heel moeilijk om lotgenoten te vinden. Een nederlandstalige lotgenotengroep had ik nog niet gevonden, daarom heb ik er zelf maar eentje opgezet. Ik hoop dat ik mensen een forum kan bieden om hun verhaal kwijt te kunnen en elkaar te steunen