Als je van schaamte door de grond kon zakken had ik hier niet meer gezeten. Dit is gewoon te erg. het begon allemaal 15 jaar geleden. ik werd opgenomen omdat het niet goed ging en ik gevaarlijke dingen deed. Dat was het ergste dat mij is overkomen. de waarheid is gewoon dat ik het leuk begon te vinden. ik ging steeds ergere dingen doen en belandde in de separeer. daar was ik ook op uit. waarom dit gebeurde weet ik niet. ik ben bang dat ik gewoon gek wilde zijn,patient wilde zijn. ik verwonndde mezelf zodat ik behandeld moest worden in het zieken huis. ik weet serieus niet waarom ik dit wou. ze vonden me psychotisch en vroegen herhaaldelijk of ik stemmen hoorde. op een gegeven moment dacht ik mij best, dan hoor ik stemmen. dan wist ik ook tenminste waarom ik zo raar deed. vanaf toen ben ik gaan liegen over die stemmen. iedereen geloofde mij. ik kreeg de diagnose schizofrenie. jarenlang heb ik iedereen weten te belazeren. ik onderging behandelingen en ik denk dat ik zelf ook ging geloven dat het zo was. op een gegeven moment was er een psychiater die er anders over dacht en hij schrapte de diagnose en ik mocht stoppen met de medicijnen. het ging daarna steeds slechter met me. en toen ben ik weer gaan liegen over die stemmen! ik werd weer psychotisch verklaard en de diagnose schizofrenie werd weer gesteld.
dit is nu vijf jaar geleden. ik ben in therapie gegaan bij een psycholoog en ben toen gaan beseffen wat er is gebeurd. ik heb het nu aan een aantal mensen verteld en die reageren vrij rustig, vinden het lang zo erg niet als ik. de psychiater die ik nu heb blijft volhouden dat ik wel psychotisch was en dat ik het moet laten rusten. en dat die diagnose ook verder niet zoveel uitmaakt voor mijn behandeling nu.
maar ik ga kapot. ik schaam me zo. vooral naar mensen die echt stemmen horen. ik weet niet meer wat ik van mezelf moet denken, ben ook heel bang. mensen zien mij nog steeds als een betrouwbaar en goed mens!! ik snap dat niet. ik snap er sowieso niks meer van. niks klopt meer. ik had in mijn hoofd een plaatje gemaakt van hoe het allemaal gegaan is maar dat duvelt nu helemaal in elkaar. ik wou dat ik dood mocht
liegen over psychose
-
janneke
- Site Admin
- Berichten: 73
- Lid geworden op: 06-08-2012 13:18
Hoi Castor,
Knap van je dat je je verhaal hier durft delen. Het is wel een herkenbaar thema. Ik heb ook ooit psychoses verzonnen. Ik heb het wel toegegeven op het moment dat ze met medicatie zouden beginnen, dus ik heb er niet zo lang mee rondgelopen als jij. Maar ik begrijp wel hoe je tot zoiets kan komen.
Ik begrijp ook dat je psychiater zegt dat het nu niet uitmaakt wat de diagnose toen was. Dat klopt in zekere zin ook wel. 't Is nu niet meer belangrijk wat je precies had.
Wat mij wel belangrijk lijkt is de wetenschap dat er iets aan de hand was. Want verzonnen of niet, je doet zoiets niet zomaar. De vraag "waarom had je dat nodig?" lijkt mij veel interessanter dan jezelf enkel te beschuldigen. 't Is niet goed, maar daar kom je op zich ook niet veel verder mee.
Ik kan me voorstellen dat het gevoel verder te moeten leven in leugens ook heel moeilijk is, en dat je nu het gevoel hebt dat je strop zit. (Vandaar het "ik wou dat ik dood mocht"?
En eerder dan het verleden denk ik dat het belangrijk is om te kijken naar de toekomst: Wat heb je nodig om te zorgen dat dit niet meer gebeurt.
Ik heb zelf vaak gedacht dat ik "harder mijn best moest doen" of "streng moest zijn voor mezelf". Maar dat maakte het bij mij eigenlijk enkel erger.
Ik ben in therapie beginnen praten over moeilijke thema's. En ik ben mensen dichterbij beginnen laten. Mijn onzekerheden delen en mensen echt laten zien hoe ik ben en hoe ik in elkaar zit. En daarbij ook vertellen dat ik wou dat ik iets mankeerde, omdat er zo aandacht zou zijn voor mij, en dat ik het walgelijk vind van mezelf dat ik zo denk.
Het lucht ongelofelijk op om dat te kunnen uitspreken en dan te horen dat mensen je waarderen zoals je bent. Dat ze je echt wel aandacht willen geven, zonder dat je zoiets doet. Maar het heeft lang geduurd eer ik daar ook vertrouwen in had.
Op dit moment ben ik een stuk eerlijker. En eigenlijk het belangrijkste dat ik na al die jaren therapie de laatste tijd geleerd heb is: je bent het waard om voor jezelf te zorgen. Het doet er niet toe welke diagnose anderen je geven. Of hoe anderen je onterecht overschatten en vinden dat je je aanstelt. Of hoe anderen vinden dat je iets niet aankan, terwijl je dat zelf wel ziet zitten.
't Is belangrijk om naar anderen te luisteren, maar vergeet niet naar jezelf te luisteren.
Zou je voor jezelf kunnen benoemen waarom je dit nodig had?
Voor mij persoonlijk is het een muur om mensen op afstand te houden. En als het uitkomt dat ik lieg, dan blijven mensen ook op afstand. Niet op een aangename manier, maar toch... 't Is pas nu ik echt durf mensen dichtbij laten komen dat ik merk dat ik het niet meer zo nodig heb.
En tot slot. Nooit denken dat het hopeloos isj om je gedrag te veranderen. Ik geloof er in dat er altijd nog beterschap mogelijk is op dat vlak.
Knap van je dat je je verhaal hier durft delen. Het is wel een herkenbaar thema. Ik heb ook ooit psychoses verzonnen. Ik heb het wel toegegeven op het moment dat ze met medicatie zouden beginnen, dus ik heb er niet zo lang mee rondgelopen als jij. Maar ik begrijp wel hoe je tot zoiets kan komen.
Ik begrijp ook dat je psychiater zegt dat het nu niet uitmaakt wat de diagnose toen was. Dat klopt in zekere zin ook wel. 't Is nu niet meer belangrijk wat je precies had.
Wat mij wel belangrijk lijkt is de wetenschap dat er iets aan de hand was. Want verzonnen of niet, je doet zoiets niet zomaar. De vraag "waarom had je dat nodig?" lijkt mij veel interessanter dan jezelf enkel te beschuldigen. 't Is niet goed, maar daar kom je op zich ook niet veel verder mee.
Ik kan me voorstellen dat het gevoel verder te moeten leven in leugens ook heel moeilijk is, en dat je nu het gevoel hebt dat je strop zit. (Vandaar het "ik wou dat ik dood mocht"?
En eerder dan het verleden denk ik dat het belangrijk is om te kijken naar de toekomst: Wat heb je nodig om te zorgen dat dit niet meer gebeurt.
Ik heb zelf vaak gedacht dat ik "harder mijn best moest doen" of "streng moest zijn voor mezelf". Maar dat maakte het bij mij eigenlijk enkel erger.
Ik ben in therapie beginnen praten over moeilijke thema's. En ik ben mensen dichterbij beginnen laten. Mijn onzekerheden delen en mensen echt laten zien hoe ik ben en hoe ik in elkaar zit. En daarbij ook vertellen dat ik wou dat ik iets mankeerde, omdat er zo aandacht zou zijn voor mij, en dat ik het walgelijk vind van mezelf dat ik zo denk.
Het lucht ongelofelijk op om dat te kunnen uitspreken en dan te horen dat mensen je waarderen zoals je bent. Dat ze je echt wel aandacht willen geven, zonder dat je zoiets doet. Maar het heeft lang geduurd eer ik daar ook vertrouwen in had.
Op dit moment ben ik een stuk eerlijker. En eigenlijk het belangrijkste dat ik na al die jaren therapie de laatste tijd geleerd heb is: je bent het waard om voor jezelf te zorgen. Het doet er niet toe welke diagnose anderen je geven. Of hoe anderen je onterecht overschatten en vinden dat je je aanstelt. Of hoe anderen vinden dat je iets niet aankan, terwijl je dat zelf wel ziet zitten.
't Is belangrijk om naar anderen te luisteren, maar vergeet niet naar jezelf te luisteren.
Zou je voor jezelf kunnen benoemen waarom je dit nodig had?
Voor mij persoonlijk is het een muur om mensen op afstand te houden. En als het uitkomt dat ik lieg, dan blijven mensen ook op afstand. Niet op een aangename manier, maar toch... 't Is pas nu ik echt durf mensen dichtbij laten komen dat ik merk dat ik het niet meer zo nodig heb.
En tot slot. Nooit denken dat het hopeloos isj om je gedrag te veranderen. Ik geloof er in dat er altijd nog beterschap mogelijk is op dat vlak.