Ik noem mezelf Rune.
En ik ben eindelijk eens gaan speuren op het internet wat in hemelsnaam mijn probleem was, en toen kwam ik op deze site.
Ik heb erdoorheen gelezen, en het is verbazingwekkend hoeveel overeenkomsten ik heb met jullie. Niet alleen als het op het liegen aankomt, maar ook t verleden in de psychiatrie en ook de eetstoornis.
Ik wil mezelf echt graag veranderen, en ik wil echt niet liegen. Maar op het moment durf ik ook (nog) niet eerlijk te zijn tegen mijn psychiater of psychologe..
Ik hoop echt dat jullie me tips kunnen geven, want ik wil hiervan genezen.
Ik walg van mezelf.
Voor zover ik me kan herinneren ben ik een leugenaar geweest, op de basisschool inderdaad al. Naarmate ik ouder werd en in de pubertijd kwam, is het doorgeslagen. Ik denk dat ik lieg uit onzekerheid, en angst om afgewezen te worden als ik slechts mezelf ben. Maar ik weet het echt niet..
Ik heb wel last van mn geweten, en heb dus twee keer de ballen gehad om alle leugens op tafel te leggen. De een was toendertijd mijn beste vriendin, de ander was mijn ex. Het voelde geweldig om eerlijk te zijn, ik hoefde me geen zorgen meer te maken of mijn leugens wel klopten en geen zorgen meer te maken dat ik iedereen kwijt zou raken als ze de waarheid zouden weten.
Wat moet ik doen?
Help, ik ben een pathologische leugenaar
-
janneke
- Site Admin
- Berichten: 73
- Lid geworden op: 06-08-2012 13:18
Heel erg welkom hier!
De eerste stap heb je reeds gezet! Je hebt het ergens opgeschreven, en dat kan best anoniem. Lijkt me heel normaal in het begin.
En ook niet zo handig om op internet met naam en toenaam te zetten dat je liegt.
Als je écht graag wel veranderen, dan gaat het je wel lukken. Ik geloof heel hard in de kracht van het kunnen veranderen als je wil. Je kan met je psycholoog of psychiater eens bekijken of je voldoende hebt aan ambulante therapie of eerder iets meer nodig hebt? Ik snap dat je 't lastig vind om te vertellen, maar misschien kan je gewoon je voorstelberichtje hier afdrukken en meenemen, duid desnoods "ik wil echt niet liegen" extra aan.
En o ja, stel dat je psycholoog slecht reageert. Helaas, het komt al eens voor. Er zijn nog psychologen. Een psycholoog hoort te zeggen: ok, dan gaan we uitzoeken waarom je dat nodig hebt. En het bespreken van een leugendagboek kan daarbij een hulpmiddel zijn. Maar ik heb er ook 6 maand over gedaan tussen het voorzichtig aangeven dat ik dacht dat ik misschien een probleem had met liegen en er intensief aan gaan werken. Dus geef niet te snel op. Ik ben ook veel therapeuten tegengekomen die me zever in pakjes verkochten als 'ja, maar als je liegt dan kan ik niet met je werken, want dat is de basis van een therapeutische relatie en meer van dat soort zever'.
Ik hoop dat je een goede hulpverlener hebt, en anders, geef niet op en zoek er u eentje die wel kan helpen met je probleem, want er zijn echt wel mensen die je kunnen helpen!
Véél succes toegewenst!
De eerste stap heb je reeds gezet! Je hebt het ergens opgeschreven, en dat kan best anoniem. Lijkt me heel normaal in het begin.
En ook niet zo handig om op internet met naam en toenaam te zetten dat je liegt.
Als je écht graag wel veranderen, dan gaat het je wel lukken. Ik geloof heel hard in de kracht van het kunnen veranderen als je wil. Je kan met je psycholoog of psychiater eens bekijken of je voldoende hebt aan ambulante therapie of eerder iets meer nodig hebt? Ik snap dat je 't lastig vind om te vertellen, maar misschien kan je gewoon je voorstelberichtje hier afdrukken en meenemen, duid desnoods "ik wil echt niet liegen" extra aan.
En o ja, stel dat je psycholoog slecht reageert. Helaas, het komt al eens voor. Er zijn nog psychologen. Een psycholoog hoort te zeggen: ok, dan gaan we uitzoeken waarom je dat nodig hebt. En het bespreken van een leugendagboek kan daarbij een hulpmiddel zijn. Maar ik heb er ook 6 maand over gedaan tussen het voorzichtig aangeven dat ik dacht dat ik misschien een probleem had met liegen en er intensief aan gaan werken. Dus geef niet te snel op. Ik ben ook veel therapeuten tegengekomen die me zever in pakjes verkochten als 'ja, maar als je liegt dan kan ik niet met je werken, want dat is de basis van een therapeutische relatie en meer van dat soort zever'.
Ik hoop dat je een goede hulpverlener hebt, en anders, geef niet op en zoek er u eentje die wel kan helpen met je probleem, want er zijn echt wel mensen die je kunnen helpen!
Véél succes toegewenst!
-
JustMe
- Berichten: 44
- Lid geworden op: 08-04-2013 00:13
Welkom hier!
Het is zoals Janneke al zei, de eerste stap en de moeilijkste is gezet. Het is niet makkelijk om te (h)erkennen dat je liegt. Ik heb er zelf ook heel lang over gedaan vooraleer ik het aan mezelf durfde toegeven. Het heeft nog langer geduurd vooraleer ik dit tegen mijn psycholoog heb durven zeggen. Dit was nog maar recentelijk. Het is een weg van vallen en opstaan, heb ik al meermaals mogen ondervinden de afgelopen maanden, maar zolang je elke keer opnieuw opstaat kom je stapje voor stapje vooruit.
veel succes!
Het is zoals Janneke al zei, de eerste stap en de moeilijkste is gezet. Het is niet makkelijk om te (h)erkennen dat je liegt. Ik heb er zelf ook heel lang over gedaan vooraleer ik het aan mezelf durfde toegeven. Het heeft nog langer geduurd vooraleer ik dit tegen mijn psycholoog heb durven zeggen. Dit was nog maar recentelijk. Het is een weg van vallen en opstaan, heb ik al meermaals mogen ondervinden de afgelopen maanden, maar zolang je elke keer opnieuw opstaat kom je stapje voor stapje vooruit.
veel succes!
-
Rune
- Berichten: 6
- Lid geworden op: 08-06-2013 19:03
Hee Meiden,
Bedankt voor jullie reactie
Ik heb er, om eerlijk te zijn sinds ik me realiseer (zon twee drie weken) dat ik n pathologische leugenaar ben er veel over nagedacht hoe ik dit aan ga pakken. Ik ben ook nooit echt eerlijk tegenover mezelf geweest en daarom heb ik nooit eerder actie ondernomen.
Ik realiseer me dat ik het hier met n psycholoog over moet hebben en waarschijnlijk een psychiater. Het punt is, ik ben net een half jaar uit de opname, en wil absoluut niet terug. Ik was zo blij dat ik naar huis kon.
Daarnaast t feit dat ik inmiddels (aangezien ik me psycholoog en psychiater al jaren ken) toch wel een band met ze heb opgebouwd, en altijd de leugens uit mijn verhalen heb ontweken. Ik durf t echt niet tegen ze op te biechten. Misschien dat ik naar een andere instantie ga (waar ze me ook al kennen, goddamnit..) om vervolgens t tegen n vreemde te zeggen. Het is makkelijker op die manier. Ik zou me gewoon zo erg schamen, omdat ik me ook echt schaam. En dat ik geen leugen. Ik vind het echt erg hoe ik ben, en ik zou spugen op mensen zoals ik. Niet op jullie overigens.. Het is een lastige situatie, waar jullie alles van weten.
Wat ik me echt afvraag, is wat jullie psychologen voor advies geven. En ik heb veel op internet gezocht over dit soort problematiek, maar er is weinig over te lezen of misschien zelfs over bekend. Ik ben geen persoon die op internet verhalen verzint, maar erger. Vrienden van me.
Eigenlijk geen familie, niet echt tenminste.
Dit geeft inderdaad t gevoel dat niemand mij kent, en niemand weet hoe lelijk ik eigenlijk ben. Ik heb de meest erge dingen verteld. Het typerende.. dat ik kanker had zelfs. Ik durf t bijna niet te typen.
Ik probeer echt om niet meer te liegen of verhalen over mezelf te verzinnen, waarom doe ik dit in godsnaam??? Soms lijkt t bijna vanzelf te gaan. Maar het is niet zo dat ik me eige leugens geloof. Ik weet dat ik een smerige leugenaar ben. En ik respecteer mezelf niet.
Waarom denk je dat we liegen?
Is het omdat we ons niet durven te laten zien zoals we zijn? Omdat we denken dat het niet goed genoeg zal zijn, of dat we niet gemogen of geaccepteerd zullen worden hoe we zijn in t echt? Ik denk zelf echt dat t absoluut met onzekerheid te maken heeft, tot aan t panische toe.
Ik wil zo graag gemogen worden door mensen, dat ik ze geneigd ben te zeggen wat ze willen horen, en n &(^&^*^^ slachtofferrol aan te nemen.
Ik wil geeneens slachtoffer zijn, en ik voel alsof ik een schande ben voor de mensen die t wel hebben meegemaakt.
Ook heb ik soms t idee dat de leugens die ik vertel, ik n beetje de pijn voel van de mensen die t hebben meegemaakt. En dat de pijn die ik overbreng niet nep is. Alleen t verhaal eromheen. Herkennen jullie dit?
Ik weet niet of ik de ballen heb eerlijk te zijn tegen mijn hulpverleners. Maar ik houd me er de laatste tijd veel mee bezig.
Het is voor mij ZO belangrijk hoe mensen me zien en hoe ze oordelen, dat ik te bang ben voor een reactie van een persoon die me niet eens dichtbij t hart staat (psycholoog). Zelfs dan ben ik bang voor de waarheid.
Maar ik weet de waarheid. En ik ga ermee naar bed. Misschien dat ik de waarheid mee t graf in neem.
Of soms denk ik, ik verhuis naar de andere kant van de wereld, waar niemand me kent. En ik zal zijn wie ik ben daar. Ik droom van een nieuw begin, of t einde.
Liegen is overigens niet mijn enige probleem. Ik heb er genoeg.
Ik heb ook een probleem met alcohol. Ik drink veels te veel, elke dag liters bier en wijn, whisky en rum. Om t beter te laten lijken.
Ook heb ik een probleem met stelen. Ik heb n behoorlijk verleden met stelen in winkels, en niet te weinig ook.
Ook heb ik gesmokkeld, internationaal, voor n ex van me. Het is gelukkig goed gegaan, maar ik ben bang.
Bang voor mezelf. Bang waar de fuck ik heenga met me leven. En hoe ik het op kan lossen. En of ik het kan.
Ik ben meerdere malen opgenomen geweest in n psychiatrische instelling, zowel algemene opnamen als gesloten. Dat was hel voor me. Ik wil dit niet meer. Ik wil mezelf helpen.
Maar ik weet dat dat misschien niet kan.
Ik ben ook best paranoide, ik denk dat mensen me altijd in de gaten houden, achter bomen staan of gebouwen. Ik denk dat ze me filmen, en dat ik nooit alleen ben.
Raar dat ik hier alleen praat, in plaats van vragen stellen.
Maar wat is er nu eigenlijk bekend voor deze 'aaandoening' met liegen en bedriegen? Hebben jullie een goede informatieve site voor me waar ik er meer over kan leren?
Wat zeggen jullie psychologen tegen jullie? Wat is de reden waarom we liegen? En wat is de oorzaak?
Ik wil echt meer weten over dit, en ook mensen die t ook ervaren. Ik zal jullie nooit beoordelen op jullie leugens, want ik heb t net zo erg of erger gedaan. En ik hoef niet te weten waarover je liegt. Maar het feit dat ik weet dat er meerdere zijn, vind ik prettig. Raar om te zeggen.
Ik wil gewoon echt weten waarom.
Bedankt voor jullie reactie
Ik heb er, om eerlijk te zijn sinds ik me realiseer (zon twee drie weken) dat ik n pathologische leugenaar ben er veel over nagedacht hoe ik dit aan ga pakken. Ik ben ook nooit echt eerlijk tegenover mezelf geweest en daarom heb ik nooit eerder actie ondernomen.
Ik realiseer me dat ik het hier met n psycholoog over moet hebben en waarschijnlijk een psychiater. Het punt is, ik ben net een half jaar uit de opname, en wil absoluut niet terug. Ik was zo blij dat ik naar huis kon.
Daarnaast t feit dat ik inmiddels (aangezien ik me psycholoog en psychiater al jaren ken) toch wel een band met ze heb opgebouwd, en altijd de leugens uit mijn verhalen heb ontweken. Ik durf t echt niet tegen ze op te biechten. Misschien dat ik naar een andere instantie ga (waar ze me ook al kennen, goddamnit..) om vervolgens t tegen n vreemde te zeggen. Het is makkelijker op die manier. Ik zou me gewoon zo erg schamen, omdat ik me ook echt schaam. En dat ik geen leugen. Ik vind het echt erg hoe ik ben, en ik zou spugen op mensen zoals ik. Niet op jullie overigens.. Het is een lastige situatie, waar jullie alles van weten.
Wat ik me echt afvraag, is wat jullie psychologen voor advies geven. En ik heb veel op internet gezocht over dit soort problematiek, maar er is weinig over te lezen of misschien zelfs over bekend. Ik ben geen persoon die op internet verhalen verzint, maar erger. Vrienden van me.
Eigenlijk geen familie, niet echt tenminste.
Dit geeft inderdaad t gevoel dat niemand mij kent, en niemand weet hoe lelijk ik eigenlijk ben. Ik heb de meest erge dingen verteld. Het typerende.. dat ik kanker had zelfs. Ik durf t bijna niet te typen.
Ik probeer echt om niet meer te liegen of verhalen over mezelf te verzinnen, waarom doe ik dit in godsnaam??? Soms lijkt t bijna vanzelf te gaan. Maar het is niet zo dat ik me eige leugens geloof. Ik weet dat ik een smerige leugenaar ben. En ik respecteer mezelf niet.
Waarom denk je dat we liegen?
Is het omdat we ons niet durven te laten zien zoals we zijn? Omdat we denken dat het niet goed genoeg zal zijn, of dat we niet gemogen of geaccepteerd zullen worden hoe we zijn in t echt? Ik denk zelf echt dat t absoluut met onzekerheid te maken heeft, tot aan t panische toe.
Ik wil zo graag gemogen worden door mensen, dat ik ze geneigd ben te zeggen wat ze willen horen, en n &(^&^*^^ slachtofferrol aan te nemen.
Ik wil geeneens slachtoffer zijn, en ik voel alsof ik een schande ben voor de mensen die t wel hebben meegemaakt.
Ook heb ik soms t idee dat de leugens die ik vertel, ik n beetje de pijn voel van de mensen die t hebben meegemaakt. En dat de pijn die ik overbreng niet nep is. Alleen t verhaal eromheen. Herkennen jullie dit?
Ik weet niet of ik de ballen heb eerlijk te zijn tegen mijn hulpverleners. Maar ik houd me er de laatste tijd veel mee bezig.
Het is voor mij ZO belangrijk hoe mensen me zien en hoe ze oordelen, dat ik te bang ben voor een reactie van een persoon die me niet eens dichtbij t hart staat (psycholoog). Zelfs dan ben ik bang voor de waarheid.
Maar ik weet de waarheid. En ik ga ermee naar bed. Misschien dat ik de waarheid mee t graf in neem.
Of soms denk ik, ik verhuis naar de andere kant van de wereld, waar niemand me kent. En ik zal zijn wie ik ben daar. Ik droom van een nieuw begin, of t einde.
Liegen is overigens niet mijn enige probleem. Ik heb er genoeg.
Ik heb ook een probleem met alcohol. Ik drink veels te veel, elke dag liters bier en wijn, whisky en rum. Om t beter te laten lijken.
Ook heb ik een probleem met stelen. Ik heb n behoorlijk verleden met stelen in winkels, en niet te weinig ook.
Ook heb ik gesmokkeld, internationaal, voor n ex van me. Het is gelukkig goed gegaan, maar ik ben bang.
Bang voor mezelf. Bang waar de fuck ik heenga met me leven. En hoe ik het op kan lossen. En of ik het kan.
Ik ben meerdere malen opgenomen geweest in n psychiatrische instelling, zowel algemene opnamen als gesloten. Dat was hel voor me. Ik wil dit niet meer. Ik wil mezelf helpen.
Maar ik weet dat dat misschien niet kan.
Ik ben ook best paranoide, ik denk dat mensen me altijd in de gaten houden, achter bomen staan of gebouwen. Ik denk dat ze me filmen, en dat ik nooit alleen ben.
Raar dat ik hier alleen praat, in plaats van vragen stellen.
Maar wat is er nu eigenlijk bekend voor deze 'aaandoening' met liegen en bedriegen? Hebben jullie een goede informatieve site voor me waar ik er meer over kan leren?
Wat zeggen jullie psychologen tegen jullie? Wat is de reden waarom we liegen? En wat is de oorzaak?
Ik wil echt meer weten over dit, en ook mensen die t ook ervaren. Ik zal jullie nooit beoordelen op jullie leugens, want ik heb t net zo erg of erger gedaan. En ik hoef niet te weten waarover je liegt. Maar het feit dat ik weet dat er meerdere zijn, vind ik prettig. Raar om te zeggen.
Ik wil gewoon echt weten waarom.
-
janneke
- Site Admin
- Berichten: 73
- Lid geworden op: 06-08-2012 13:18
Hey Rune,
Je berichtje roept bij mij een heel groot gevoel van herkenning op, en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht als ik lees hoe je echt wil veranderen maar ik voel ook iets van oei, trap alstublieft niet in de zelfde valkuilen op als ik zolang gedaan heb.
Ik snap dat je je heel erg schaamt en dat je liefst naar een andere instantie wil. Heel goed zelfs, vaak genoeg gedaan. Ik snap ook dat je 't liever aan iemand vertelt die je nooit meer gaat zien. Of dat je liever gewoon naar de andere kant van de wereld gaat om daar opnieuw te beginnen en je ware zelf te zijn.
Maar...
Je neemt jezelf wel mee, en je hebt dit probleem niet voor niets. Je hebt ook wel een reden gehad om dit te ontwikkelen. Ongetwijfeld. En je vraagt me waarom, dat kan ik je niet vertellen. Dat zal je niemand kunnen vertellen, dat word een zoektocht van stilstaan, fouten maken en die toegeven en analyseren. 't Is geen gemakkelijke weg, absoluut niet, maar 't is meer dan de moeite waard.
Ik weet wel ongeveer waarom ik het doe. Maar dat hoeft niet hetzelfde te zijn als bij jou. Ik den dat ik mijn waarom wel in mijn voorsteltopic heb geschreven maar als je 't uitgebreider wil horen, vraag je 't nog maar een keertje
.
En aangezien je jezelf altijd meeneemt. En je dit probleem niet voor niets hebt, gaat het ook niet zomaar verdwijnen. Dus als je naar de andere kant van de aardbol verhuist, neem je dit probleem gewoon mee. Korte termijn oplossing, van de ene dag op de andere dag eerlijk zijn hou je toch niet vol, dat lukt niet. En het dan maar terug opgeven zou zonde zijn. Ga de strijd aan meid! Echt, ik besefte maar half hoeveel ik heb gemist, ik heb zoveel meer aan mijn leven nu!
Ik ben pas beginnen vooruitgaan toen ik naar dezelfde mensen terug durfde, om daar telkens een stap verder te zetten. Terug gaan en leugens toegeven is echt een stap die erbij hoort. Dus het lijkt me heel belangrijk dat je dit met je eigen psycholoog en psychiater bespreekt, en niet verandert van hulpverlener. Ik heb zo vaak gedacht, ik begin ergens anders opnieuw. En opnieuw beginnen heeft geen enkele zin als je telkens de kans om te leren uit je fouten laat liggen.
Wat ik wel heb gemerkt is dat het niet makkelijk is om een hulpverlener te vinden die dit probleem begrijpt. Het is belangrijk dat je zegt dat je het er zelf ook moeilijk mee hebt en dat je niet iemand zoekt die je gedrag afkeurt, maar iemand die je wil helpen zoeken naar manieren om dit gedrag te veranderen.
Als je het zelf goed kan uitleggen vind je ook makkelijker iemand die je kan helpen. Er zijn inderdaad maar weinig mensen gespecialiseerd in dit probleem.
Ik heb zelf heel veel gehad aan een opname in het klipp (kortenberg, belgië). Dus als je zelf niet meer goed weet wat je ambulant nog kan doen, kan je misschien daar eens informeren. Mij hebben ze toen echt goed geholpen.
Ik lees ook een enorme angst in je berichtje. Héél herkenbaar. Ik kan je daar helaas niet heel veel goede raad in geven. Behalve dan: je moet er door, je kan niet anders dan er dwars doorheen gaan als je er ooit minder last van wil hebben. En ik heb me daarvoor moeten laten opnemen, ook al had ik ook al veel opnames gehad. Dus als ik je verhaal zo een beetje lees denk ik: laat je goed helpen, zoek voldoende ondersteuning rond je heen en zeg ook direct vanaf het eerste gesprek dat dit één van de problemen is. En vraag toestemming om later op dingen terug te komen en probeer dat ook echt. Ik heb bij tips geschreven hoe ik het zelf zo'n beetje heb aangepakt. Je kan die of je eigen aanpak ook zelf voorstellen aan je psycholoog - psychiater, dat komt gemotiveerd over en misschien heb je er ook wel iets aan om er zelf over na te denken wat je nodig hebt om hier van af te kunnen raken?
Je berichtje roept bij mij een heel groot gevoel van herkenning op, en er verschijnt een glimlach op mijn gezicht als ik lees hoe je echt wil veranderen maar ik voel ook iets van oei, trap alstublieft niet in de zelfde valkuilen op als ik zolang gedaan heb.
Ik snap dat je je heel erg schaamt en dat je liefst naar een andere instantie wil. Heel goed zelfs, vaak genoeg gedaan. Ik snap ook dat je 't liever aan iemand vertelt die je nooit meer gaat zien. Of dat je liever gewoon naar de andere kant van de wereld gaat om daar opnieuw te beginnen en je ware zelf te zijn.
Maar...
Je neemt jezelf wel mee, en je hebt dit probleem niet voor niets. Je hebt ook wel een reden gehad om dit te ontwikkelen. Ongetwijfeld. En je vraagt me waarom, dat kan ik je niet vertellen. Dat zal je niemand kunnen vertellen, dat word een zoektocht van stilstaan, fouten maken en die toegeven en analyseren. 't Is geen gemakkelijke weg, absoluut niet, maar 't is meer dan de moeite waard.
Ik weet wel ongeveer waarom ik het doe. Maar dat hoeft niet hetzelfde te zijn als bij jou. Ik den dat ik mijn waarom wel in mijn voorsteltopic heb geschreven maar als je 't uitgebreider wil horen, vraag je 't nog maar een keertje
.En aangezien je jezelf altijd meeneemt. En je dit probleem niet voor niets hebt, gaat het ook niet zomaar verdwijnen. Dus als je naar de andere kant van de aardbol verhuist, neem je dit probleem gewoon mee. Korte termijn oplossing, van de ene dag op de andere dag eerlijk zijn hou je toch niet vol, dat lukt niet. En het dan maar terug opgeven zou zonde zijn. Ga de strijd aan meid! Echt, ik besefte maar half hoeveel ik heb gemist, ik heb zoveel meer aan mijn leven nu!
Ik ben pas beginnen vooruitgaan toen ik naar dezelfde mensen terug durfde, om daar telkens een stap verder te zetten. Terug gaan en leugens toegeven is echt een stap die erbij hoort. Dus het lijkt me heel belangrijk dat je dit met je eigen psycholoog en psychiater bespreekt, en niet verandert van hulpverlener. Ik heb zo vaak gedacht, ik begin ergens anders opnieuw. En opnieuw beginnen heeft geen enkele zin als je telkens de kans om te leren uit je fouten laat liggen.
Wat ik wel heb gemerkt is dat het niet makkelijk is om een hulpverlener te vinden die dit probleem begrijpt. Het is belangrijk dat je zegt dat je het er zelf ook moeilijk mee hebt en dat je niet iemand zoekt die je gedrag afkeurt, maar iemand die je wil helpen zoeken naar manieren om dit gedrag te veranderen.
Als je het zelf goed kan uitleggen vind je ook makkelijker iemand die je kan helpen. Er zijn inderdaad maar weinig mensen gespecialiseerd in dit probleem.
Ik heb zelf heel veel gehad aan een opname in het klipp (kortenberg, belgië). Dus als je zelf niet meer goed weet wat je ambulant nog kan doen, kan je misschien daar eens informeren. Mij hebben ze toen echt goed geholpen.
Ik lees ook een enorme angst in je berichtje. Héél herkenbaar. Ik kan je daar helaas niet heel veel goede raad in geven. Behalve dan: je moet er door, je kan niet anders dan er dwars doorheen gaan als je er ooit minder last van wil hebben. En ik heb me daarvoor moeten laten opnemen, ook al had ik ook al veel opnames gehad. Dus als ik je verhaal zo een beetje lees denk ik: laat je goed helpen, zoek voldoende ondersteuning rond je heen en zeg ook direct vanaf het eerste gesprek dat dit één van de problemen is. En vraag toestemming om later op dingen terug te komen en probeer dat ook echt. Ik heb bij tips geschreven hoe ik het zelf zo'n beetje heb aangepakt. Je kan die of je eigen aanpak ook zelf voorstellen aan je psycholoog - psychiater, dat komt gemotiveerd over en misschien heb je er ook wel iets aan om er zelf over na te denken wat je nodig hebt om hier van af te kunnen raken?