Het valt helemaal niet mee om hier nu mijn verhaal te schrijven. Het is voor mezelf ook allemaal een grote chaos. En ben bang voor de reacties.
Ben eigenlijk pas de laatste weken beginnen te beseffen dat ik een probleem heb. Ben een maand geleden tegen advies vertrokken uit mijn 3e opname. Net om dezelfde reden als de vorige 2 opnames. Ik vond dat ze mij niet konden, maar vooral wilden helpen. Nu door het verhaal van iemand anders ben ik beginnen in zien wat ik gedaan heb. Ik probeerde elke keer opnieuw de volledige aandacht van verpleging en begeleiding op te eisen door te liegen, dingen erger te maken dan ze waren, dingen te 'verzinnen', en zelfs door te dreigen met zelfmoord. Doordat niemand er in mee wou gaan ben ik uiteindelijk op een heel slechte manier vertrokken.
De laatste weken dus veel zitten nadenken over wanneer het liegen begonnen is. Ik deed dit eigenlijk al op zeer jonge leeftijd. Verzon verhaaltjes zodat klasgenootjes mij zagen staan, dat leerkrachten mij zagen staan. Anders had ik niemand, stond ik alleen, was ik saai,was ik een niemand! En met elke leugen die dreigde uit te komen maakte ik er een nieuwe.
Ik heb voor de moment nog steeds professionele hulp. Ga naar een psychiater en psycholoog. Bij mijn psycholoog heb ik, voor mijn opname en in het begin van mijn opname, ook mijn 'spelletje' gespeeld en geprobeerd al zijn aandacht en liefde te krijgen. Dat maakt het nu zo moeilijk om terug bij hem in therapie te gaan. Al helemaal omdat er zelfs nog niet gesproken geweest is over wat er tussen ons is gebeurd. Hij zegt er niets van en ik durf er niet over te beginnen. Net zomin als dat ik iets durf zeggen over wat ik nu hier zeg en over wat er tijdens de opname is gebeurd. Ben bang dat ik opnieuw in datzelfde cirkeltje ga terecht komen. Het is zo'n automatisme. Ik doe het nu zelfs eigenlijk al, als ik eerlijk ben.
pfff het is echt zo'n chaos in mijn hoofd nu.
mijn verhaal
-
janneke
- Site Admin
- Berichten: 73
- Lid geworden op: 06-08-2012 13:18
Hey JustMe,
Teveel schrik van de reacties moet je niet hebben. Het is net de bedoeling dat je hier anoniem je verhaal kan delen zonder dat je afgerekend word op wat je doet. Immers, 't is wel de bedoeling dat je 't daarna nog ziet zitten om er iets aan te veranderen. Jammer genoeg is hier ook niet zoveel volk om te reageren. Maar ik blijf zelf wel trouw elke dag mijn forum checken. Als er al één iemand is die ik kan helpen met mijn verhaal ben ik content, maar liever meer natuurlijk
Knap dat je je verhaal hier neerschrijft!
En wat mij heel erg heeft vooruit geholpen is net het toch durven terug gaan naar een therapeut. Ik was ook heel vaak al verandert telkens als ik mezelf vastgepraat had. Maar naar die ene durfde ik terug en heb ik het proberen uit te leggen. Wat een opluchting toen bleek dat ze me niet liet vallen, maar zelfs wou helpen. Al had ik ook de schrik voor wat mensen in mijn directe omgeving er van zouden denken. En mja, velen daarvan zijn inderdaad gekwetst etc. Maar er is toch meer begrip dan je op het eerste zicht zou denken. Zeker als je er echt iets aan wil doen.
Dus misschien moet je toch eens overwegen terug naar diezelfde therapeut te gaan? Al was het maar om terug te komen op hetgene je verteld hebt. Dan kan je nog altijd besluiten dat het beter is om verder niet bij die persoon in therapie te gaan. Maar het voor jezelf durven toegeven en dat durven zeggen tegen iemand is echt iets wat je vooruit kan helpen. Dus ik raad je aan van terug contact op te nemen met één van je vroegere behandelaars en daar de hele zaak aan uit te leggen. Ofwel bij iemand nieuw te starten, maar dan meteen dit hele verhaal op tafel gooien en op voorhand bespreken wat je gaat doen als je tegen hem/haar gelogen hebt. En als het nog eens foutloopt, en ik wil niet negatief doen, maar gewoontes van jaren krijg je nu eenmaal niet verandert op korte tijd, dan hoop ik dat je de moed vind om naar dezelfde mensen terug te gaan en je verhaal recht te zetten.
Niet alleen ga je je beter over jezelf voelen, omdat je dan toch "het juiste" doet. Je kunt er ook veel informatie uit halen: als je weet waarom je die dingen zei kan je zoeken naar hoe je dat anders kan oplossen.
't Is geen makkelijk proces, maar je hebt de eerste stap gezet! En in mijn beleving waren de eerste stappen het moeilijkst. Daarna werd het niet echt wat je zegt makkelijk, maar het leek me wel plots allemaal veel haalbaarder. Dus ik hoop dat je de kracht vind om door te zetten, want 't is echt zoveel fijner leven als je je echt begrepen voelt. Omdat je je ook eerlijk kan uitdrukken als je met iets zit. Dat wens ik je echt van harte toe!
En 't veroorzaakt inderdaad heel wat chaos van hierover na te denken. Ik kan het me levendig voorstellen. Maar geloof me, dat betert, echt waar! In mijn ervaring werd het eigenlijk eerst moeilijker, maar daarna ging een nieuwe wereld voor mij open met (h)echte contacten zoals ik nog nooit gehad had. Dus ik hoop dat jij dit ook zo mag ervaren.
Teveel schrik van de reacties moet je niet hebben. Het is net de bedoeling dat je hier anoniem je verhaal kan delen zonder dat je afgerekend word op wat je doet. Immers, 't is wel de bedoeling dat je 't daarna nog ziet zitten om er iets aan te veranderen. Jammer genoeg is hier ook niet zoveel volk om te reageren. Maar ik blijf zelf wel trouw elke dag mijn forum checken. Als er al één iemand is die ik kan helpen met mijn verhaal ben ik content, maar liever meer natuurlijk
Knap dat je je verhaal hier neerschrijft!
En wat mij heel erg heeft vooruit geholpen is net het toch durven terug gaan naar een therapeut. Ik was ook heel vaak al verandert telkens als ik mezelf vastgepraat had. Maar naar die ene durfde ik terug en heb ik het proberen uit te leggen. Wat een opluchting toen bleek dat ze me niet liet vallen, maar zelfs wou helpen. Al had ik ook de schrik voor wat mensen in mijn directe omgeving er van zouden denken. En mja, velen daarvan zijn inderdaad gekwetst etc. Maar er is toch meer begrip dan je op het eerste zicht zou denken. Zeker als je er echt iets aan wil doen.
Dus misschien moet je toch eens overwegen terug naar diezelfde therapeut te gaan? Al was het maar om terug te komen op hetgene je verteld hebt. Dan kan je nog altijd besluiten dat het beter is om verder niet bij die persoon in therapie te gaan. Maar het voor jezelf durven toegeven en dat durven zeggen tegen iemand is echt iets wat je vooruit kan helpen. Dus ik raad je aan van terug contact op te nemen met één van je vroegere behandelaars en daar de hele zaak aan uit te leggen. Ofwel bij iemand nieuw te starten, maar dan meteen dit hele verhaal op tafel gooien en op voorhand bespreken wat je gaat doen als je tegen hem/haar gelogen hebt. En als het nog eens foutloopt, en ik wil niet negatief doen, maar gewoontes van jaren krijg je nu eenmaal niet verandert op korte tijd, dan hoop ik dat je de moed vind om naar dezelfde mensen terug te gaan en je verhaal recht te zetten.
Niet alleen ga je je beter over jezelf voelen, omdat je dan toch "het juiste" doet. Je kunt er ook veel informatie uit halen: als je weet waarom je die dingen zei kan je zoeken naar hoe je dat anders kan oplossen.
't Is geen makkelijk proces, maar je hebt de eerste stap gezet! En in mijn beleving waren de eerste stappen het moeilijkst. Daarna werd het niet echt wat je zegt makkelijk, maar het leek me wel plots allemaal veel haalbaarder. Dus ik hoop dat je de kracht vind om door te zetten, want 't is echt zoveel fijner leven als je je echt begrepen voelt. Omdat je je ook eerlijk kan uitdrukken als je met iets zit. Dat wens ik je echt van harte toe!
En 't veroorzaakt inderdaad heel wat chaos van hierover na te denken. Ik kan het me levendig voorstellen. Maar geloof me, dat betert, echt waar! In mijn ervaring werd het eigenlijk eerst moeilijker, maar daarna ging een nieuwe wereld voor mij open met (h)echte contacten zoals ik nog nooit gehad had. Dus ik hoop dat jij dit ook zo mag ervaren.